Γιατί κατεβαίνουμε

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ

Βαδίζοντας προς τις εκλογές της 17ης Ιούνη ο λαός και οι εργαζόμενοι θα αντιμετωπίσουν πολλαπλά εκβιαστικά διλήμματα και απειλές. Η πρόσφατη εκλογική καταγραφή ήταν μια σαφής ένδειξη απόρριψης της αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοσαν οι πρόσφατες κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις, αλλά και απόδειξη των κοινωνικών και πολιτικών διαφοροποιήσεων που συντελέστηκαν στις λαϊκές συνειδήσεις τα τελευταία χρόνια με μοχλό τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες που συντάραξαν τη χώρα. Οι κοινωνικές μετατοπίσεις που καταγράφηκαν και εκλογικά εκφράζουν τη διάθεση αποδέσμευσης των λαϊκών μαζών από τα βασικά πολιτικά υποκείμενα που υλοποίησαν την πλέον αντιλαϊκή αντεργατική επίθεση, αλλά παράλληλα και την αδυναμία της Αριστεράς που ευαγγελίζεται μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση -και όχι απλά μια διόρθωση του καπιταλισμού μέσα στην ΕΕ-, να χειραφετήσει αυτή την αποστοίχιση σε δρόμους ριζοσπαστικούς και ανατροπής.
Η διάσταση επιδιώξεων και στόχων ανάμεσα στις λαϊκές μάζες και στην πολιτική των ιμπεριαλιστών και των εκπροσώπων τους είναι βαθιά, ολοφάνερη και διατρέχει κάθετα τον κοινωνικό ιστό. Ο κόσμος της εργασίας και αυτός του κεφαλαίου οδηγούνται σε αντιπαράθεση και σύγκρουση και όχι σε συμβιβασμό και διαβούλευση. Αυτό θα φανεί ολοένα και καθαρότερα όσο προχωράμε προς τις 17/6 αλλά πολύ περισσότερο μετά τις εκλογές και με βάση το αποτέλεσμα που αυτές θα δώσουν.
Οι εκβιασμοί του τύπου «λύσεις μέσα από την ΕΕ ή έξω από αυτή», σύγκρουση Αριστεράς - Δεξιάς, υπευθυνότητας και ανευθυνότητας, χάους ή τάξης και ασφάλειας, οργανωμένης κοινωνίας ή ομάδων με καλάσνικοφ θα ενταθούν κρύβοντας το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών και συσκοτίζοντας τις πραγματικές πολιτικές που ασπάζονται οι διαγκωνιζόμενοι διαχειριστές της εξουσίας. Η πραγματική αντιπαράθεση που προβάλλει ολοένα και καθαρότερα είναι η διεκδίκηση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των μαζών για μια ζωή καλύτερη ή η βαρβαρότητα και η εξαθλίωση πέρα από ψευτοδιλήμματα ευρώ ή δραχμή, αριστερή διαχείριση ή  «κεντροδεξιά».
Πάμε λοιπόν για κυβέρνηση της Αριστεράς, ή καλύτερα του Τσίπρα, που δεν προέκυψε από τα προηγούμενα αποτελέσματα; Προχωράμε σε ανατροπή του μνημονίου και επάνοδο των μισθών, των συντάξεων και των εργασιακών δικαιωμάτων σε φιλεργατική κατεύθυνση; Βαδίζουμε λοιπόν κόντρα και ενάντια σε ιμπεριαλιστές και στα σχέδιά τους για διέξοδο από την κρίση μέσα από την εξαθλίωση των εργαζόμενων, προχωρώντας σε ανάκαμψη της παραγωγής και της χώρας με αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου υπέρ των αδυνάτων; Και όλα αυτά απλά με μια ψήφο, με το εργατικό κίνημα παροπλισμένο, τις λαϊκές μάζες σε «ανάπαυση» και τις δυνάμεις της αντίδρασης σε πλήρη εγρήγορση και με ανοικτές απειλές από τους ξένους πάτρωνες ιμπεριαλιστές; Πολύ ωραία για να 'ναι πραγματικότητα. Ακούγεται ευχάριστα όταν επιχειρείς να χαϊδέψεις αυτιά και να αποσιωπήσεις την κρισιμότητα της κατάστασης. Εκτός κι αν πιστέψουμε ότι, π.χ., η Κύπρος έχει αν όχι κομμουνιστικό καθεστώς, έστω λαϊκή εξουσία, επειδή ο Χριστόφιας για να γίνει πρόεδρος ενσωματώθηκε ακόμη περισσότερο στον ρόλο του «προοδευτικού» εκπροσώπου μιας ξεπουλημένης αστικής τάξης.
Απ' την άλλη, οι βασικοί πολιτικοί πυλώνες έχουν βάλει μπροστά το μαστίγιο και το καρότο. Επαναδιαπραγμάτευση υπόσχεται ο Σαμαράς συσπειρώνοντας κάτω από την ομπρέλα του τάσεις της Δεξιάς που είχαν αποσκιρτήσει, ενώ ο Βενιζέλος με τα 6 σημεία του για τροποποίηση του μνημόνιου που επέβαλε πριν από κάποιους μήνες προσπαθεί να αποσπάσει την εύνοια του Ολάντ και να ξαναπροβάλει τη «σοσιαλδημοκρατική» εκδοχή με νέο περιτύλιγμα.
Η λυσσασμένη επίθεση που αυτοί εξαπολύουν απέναντι στην Αριστερά μπορεί να έχει ως προμετωπίδα τον Τσίπρα, αλλά απευθύνεται στις πραγματικές αριστερές δυνάμεις που στοχεύουν στην ενεργοποίηση των λαϊκών αντιστάσεων και δεν αρκούνται σε προεκλογικές αριστερές υποσχέσεις. Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η απαίτηση να υλοποιηθούν τα μέτρα της τρόικας είναι μη διαπραγματεύσιμη αλλά και η διάθεση του λαού να διεκδικήσει μια άλλη ζωή ενάντια στην εξαθλίωση που τον οδήγησαν εύκολα ξεφεύγει από τα εκλογικά παιχνίδια των χειρισμών αριστερών τύπου Δραγασάκη και Τσίπρα και μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που οι ίδιες δυνάμεις που ψήφισαν και υλοποίησαν τα μέτρα των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών μιλούν σήμερα για παράταση του χρόνου εκτέλεσης ενός ολόκληρου λαού προσπαθώντας να κατευνάσουν τη λαϊκή οργή.
Εξάλλου στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε από την εκλογή της 6ης Μάη είχαμε δείγματα και των επιθετικών διαθέσεων της ΝΔ και του αντικομμουνισμού που θα ακολουθήσει όσο και του ΣΥΝ και των συνισταμένων του να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις. Φαίνεται ότι η απάλειψη του σφυροδρέπανου από τη φωτογραφία των πανηγυρισμών το βράδυ της Κυριακής των εκλογών από την «Αυγή» δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε ίσως χωρίς την ανοχή της αποκομμουνιστικοποιημένης ΚΟΕ. Οι δηλώσεις μετανοίας των συνιστωσών διαδέχονται η μία την άλλη (ΚΟΕ άρνηση του συνθήματος για έξοδο από ΕΕ, ο Γιαννόπουλος για νομιμοποίηση των μεταναστών) και έχουμε πολλά να δούμε μέχρι τις εκλογές.
Μπροστά στις νέες εξελίξεις που προέκυψαν με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα αλλά κυρίως τις αλλαγές που προκάλεσαν οι κινητοποιήσεις στις λαϊκές μάζες, οι αριστερές δυνάμεις που στοχεύουν όχι σε αυταπάτες κυβερνητισμού αλλά στη δημιουργία όρων ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής των μνημονίων και της απαλλαγής της χώρας από τους πραγματικούς υπεύθυνους αυτής, τους ιμπεριαλιστές, οφείλουν να παρέμβουν ωθώντας σε ακόμη μεγαλύτερη χειραφέτηση και αποστοίχιση τους εργαζόμενους, τον λαό. Καμία στάση αναμονής στη λογική διαμόρφωσης ενός ευνοϊκότερου αποτελέσματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτρέπεται. Ακόμη παραπέρα θα ήταν εντελώς λαθεμένη μια στάση αφ' υψηλού επιβεβαίωσης της αποτυχίας ενός εγχειρήματος αριστερής κυβέρνησης ανατροπής των μνημονίων μέσα στην ΕΕ, που παρ' ότι οι φορείς της αλλά και η προσδοκώμενη πολιτική τους εμπεριέχουν όλα τα στοιχεία του ενδοτισμού και της συνδιαλλαγής που προδικάζουν για μια τέτοια εξέλιξη, δεν επιτρέπεται στις κομμουνιστικές δυνάμεις να επενδύσουν σε αυτή. Γιατί μπορεί ο Τσίπρας και η παρέα του να τζογάρουν με τις αγωνιστικές διαθέσεις των μαζών, όμως μια ήττα θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στις συνειδήσεις και διαθέσεις του λαού.
Οφείλουμε να παρέμβουμε σε μια πραγματικά αριστερή κατεύθυνση, αποσαφηνίζοντας στον λαό πού βρίσκεται η διέξοδος και εξοπλίζοντάς τον με αυτό που πραγματικά έχει να αντιμετωπίσει. Ότι, δηλαδή, δεν πρόκειται για κάποια μέτρα που καλούνται να διαπραγματευτούν αριστεροί υπουργοί αλλά για αναμέτρηση με τον βαθύτερο πυρήνα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Μπορεί ο  ΣΥΡΙΖΑ αλλά και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις να του πλασάρουν ως διέξοδο και λύσεις αριστερές ή... ασταθείς κυβερνήσεις και σχεδόν πανομοιότυπες προτάσεις (διαγραφή χρέους ή μέρους αυτού, εθνικοποιήσεις τραπεζών, παραγωγική αναπροσαρμογή κ.λπ.), όμως το αντίπαλο στρατόπεδο ακόμη και αυτά μπορεί να τα αφομοιώσει ή να τα χειριστεί, αρκεί ο λαϊκός παράγοντας να μένει ελεγχόμενος και παροπλισμένος. Δεν παλεύουμε για επιμήκυνση ή «βελούδινη» εφαρμογή των μέτρων, αλλά για ανατροπή τους και για να πάρουν οι λαοί τις τύχες τους στα χέρια τους.
Αυτός είναι και ο λόγος αλλά και ο ρόλος που έρχεται να εξυπηρετήσει η κάθοδος της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ(μ-λ) και ΜΛ-ΚΚΕ στις νέες εκλογές. Παρέμβαση ουσιαστική, βαθιά πολιτική και με στόχο τη δημιουργία όρων οικοδόμησης λαϊκών αντιστάσεων, αλλά και διάλυσης αυταπατών για τον τρόπο που αυτή η ταξική σύγκρουση, που ήδη έχει ξεκινήσει, θα αποβεί νικηφόρα για τις λαϊκές μάζες.