του Νίκου Παπαβασιλείου
Δύο κίνδυνοι, ο ένας απέναντι στον άλλον!
Βροχή πέφτουν οι εκβιασμοί και οι απόπειρες εγκλωβισμού της λαϊκής συνείδησης στο «μονόδρομο» της ΕΕ, στη «σωτηρία» του ευρώ. Δίπλα σε αυτούς τους συστημικούς εκβιασμούς – από μια χορωδία κομμάτων και παραγόντων μέσα και έξω από την Ελλάδα- προστίθενται και οι «αριστερές» στρεβλώσεις για το τι είναι η ΕΕ, για το αν και πως μπορεί ο λαός να παλέψει, να διεκδικήσει, να ανοίξει το δικό του δρόμο. Ας δούμε λοιπόν δύο βασικά ερωτήματα και κάποιες στοιχειώδεις αναγκαίες απαντήσεις.1. Το ερώτημα μέσα ή έξω από την ΕΕ τόχει απαντήσει με τον πιο βάρβαρο και επώδυνο για το λαό τρόπο η ίδια η πραγματικότητα. Η 32χρονη διαδρομή διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας και παραρτηματοποίησης της, όπως αυτή επιβλήθηκε από τα Ευρωπαϊκά μονοπώλια. Τα αλλεπάλληλα κύματα μέτρων συντριβής των εργασιακών-κοινωνικών-δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού και της νεολαίας που επίσης εκπορεύτηκαν και επιβλήθηκαν με βάση τις απαιτήσεις αυτής της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας. Η κορύφωση-εν μέσω κρίσης- της λεηλασίας του λαού και κάθε πλουτοπαραγωγικής δυνατότητας της χώρας που ζούμε τα δύο τελευταία χρόνια. Όμως ας τονίσουμε: Όλα αυτά δεν είναι «κατά λάθος», είναι εξ ορισμού! Είναι οι εξ ορισμού «ανισότιμες σχέσεις» που από την αρχή συγκρότησαν και σε όλη την πορεία βαθαίνουν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές με τις χώρες της «περιφέρειας», όπως η Ελλάδα. Μόνο έτσι και μόνο για αυτό –την καταλήστευση λαών και χωρών- το θέλουν και το παραθέλουν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές το οικοδόμημα τους. Για αυτό μόνο σπάζοντας αυτούς τους δεσμούς εξάρτησης, μπορεί να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του! Κανένα σχέδιο «παραγωγικής ανασυγκρότησης» (η παραγωγή στην Ελλάδα έχει εδώ και χρόνια κηρυχτεί «παράνομη» από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια) και ακόμα περισσότερο καμιά κοινωνική-ταξική ανατροπή δεν μπορεί να γίνει στη χώρα αν δεν ανατραπεί η πολιτικο-οικονομική κυριαρχία των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Για αυτό το ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, αποτελεί απαράγραπτο στόχο του λαϊκού κινήματος.
2. Πως και ποιοί αντιπαλεύουμε σήμερα αυτή την κατάσταση; Προφανώς όχι με την υποταγή στους εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών, της αστικής τάξης, των κομμάτων τους. Αυτοί όλοι απαιτούν να παραιτηθεί ο λαός από την πάλη του για την ανατροπή των Μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών μέτρων. Απαιτούν να παραιτηθεί από την πάλη του για δουλειά, περίθαλψη, ασφάλιση, σπουδές, ελευθερίες. Αυτή η πάλη είναι δίκαιη και αναγκαία. Όμως μας λένε πως αυτή η πάλη «είναι επικίνδυνη». Διαταράσσει τη σταθερότητα των σχέσεων της χώρας με την ΕΕ, δημιουργεί προβλήματα στους Γερμανούς, Γάλλους και τους άλλους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης. Έχουν δίκιο! Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε: Οι εργάτες και ο λαός δεν θα πάρουμε «έγκριση» από κανέναν για να αγωνιστούμε για το ψωμί μας και τη ζωή μας. Είναι δικιά μας και μόνο- δηλαδή ταξική- η υπόθεση αυτής της πάλης και έχει και θα έχει σφοδρούς εχθρούς και αντιπάλους. Έξω από τη χώρα αλλά και μέσα στη χώρα. Δεν θα παλέψει «όλη η Ελλάδα» απέναντι στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού. Η αστική τάξη όλα αυτά τα 32 χρόνια στηρίχθηκε και ενισχύθηκε πολιτικά από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές για να κάθεται στο σβέρκο του λαού. Και καθόλου δεν την «χάλασε» το γεγονός ότι οι απαιτήσεις των ευρωπαϊκών μονοπωλίων ρήμαξαν τη χώρα. Γιατί θησαύριζε με τις κατασκευές στα «μεγάλα έργα», με τα μπαξίσια από τους εξοπλισμούς, με τις μπίζνες που της έδωσαν να κάνει στα Βαλκάνια, με τα μερικά της από τις ληστείες των τραπεζών που οι Ευρωπαίοι έστησαν… Ενισχύθηκε και θησαύρισε σαν παράρτημα τους, σαν μεσίτης τους, με δουλειές παρασιτικές, σε βάρος του λαού μας και με βρώμικους ρόλους απέναντι σε όλους τους λαούς της περιοχής. Αυτά προσδοκά και επιδιώκει σήμερα να σώσει. Αυτό είναι και το μόνο αύριο που «διεκδικεί» ξεπουλώντας τη χώρα και δένοντας χειροπόδαρα το λαό σύμφωνα με τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών. Γι αυτό λυσσάνε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι πρόθυμοι να μας «πείσουν» πως «πρέπει» να δεχτούμε κι άλλες αλυσίδες.
Δεν θα πάρουμε λοιπόν «έγκριση» από τους δυνάστες μας για να παλέψουμε για τη ζωή μας. Ούτε θα «συνεννοηθούμε» μαζί τους για το ποια είναι τα δικαιώματα μας- όπως λέει πως θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο για το οποίο μπορεί οι δυνάστες μας να θέλουν να «συνεννοηθούν» μαζί μας, είναι το πώς θα εξασφαλίσουν την υποταγή μας. Γιατί ξέρουν καλά πως ο αγώνας που άνοιξε ο λαός εδώ και δύο χρόνια για την ανατροπή αυτής της πολιτικής αν συνεχίσει και κλιμακωθεί θα αλλάξει ποιοτικά-δραστικά, τα σημερινά δεδομένα. Εκεί είναι σήμερα ο κόμπος –που η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει ούτε να τον κοιτάξει: Ο αγώνας για την ανατροπή μέτρων και πλευρών της επίθεσης μπορεί να δώσει νίκες! Αυτές οι νίκες ένα βασικό πολιτικό αποτέλεσμα θα έχουν: Να δώσουν μια τεράστια για τα σημερινά δεδομένα αγωνιστική ώθηση στο λαό, να αναδείξουν πως αυτό που έχουν μπροστά τους οι εργάτες και ο λαός είναι ένα και μόνο: Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ.
Το ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ λοιπόν δεν θα πέσει μια μέρα από τον ουρανό, δεν θα πεταχτεί στους δρόμους από κάποια σελίδα κάποιου κομματικού προγράμματος. Θα διαμορφωθεί, θα χτιστεί από την πάλη του λαού που θα αλλάζει τα πολιτικά και ταξικά δεδομένα. Και δεν θα «πάει» μόνο του, γιατί η ΕΕ είναι μέρος του πλέγματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που σέρνει την εργατική τάξη και το λαό στην εξαθλίωση και τους πολέμους που αποτελούν τη μόνη διέξοδο από την κρίση για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αλλά σε αυτό το σημείωμα ας μείνουμε σε αυτό: Ο Λαός να ετοιμαστεί, να οργανωθεί, να εξοπλιστεί -και να ψηφίσει- έχοντας μια και μόνη έγνοια: Τον «κόμπο» της πάλης του!
