Όπως είναι απολύτως εξηγήσιμο τ’ αποτελέσματα των εκλογών, η ευρεία αποδοκιμασία του μνημονίου από δεξιά κι αριστερά προκαλούν κραδασμούς στο πολιτικό σκηνικό.
Τα αστικά κόμματα αναδιατάσσονται, οι πόλοι θεμελιώνονται, η πόλωση καλά κρατεί. Μεταγραφές, διαγραφές, αποχωρήσεις στελεχών των κομμάτων• η οικονομική κρίση μετατράπηκε σε πολιτική. Το ΠΑΣOΚ καταβαραθρώθηκε, η πολιτική του μνημονίου είναι σαν λαϊκή κατάρα «όποιος την ακουμπάει γίνεται κάρβουνο». Μέσα σ’ αυτό το σύνθετο σκηνικό η πολλά υποσχόμενη ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται σαν φτερό στον άνεμο, διότι καλά είναι τα μεγάλα λόγια αλλά εδώ ξέσπασε καταιγίδα λόγω ΣΥΡΙΖΑ και όποιος δεν διαθέτει αντιρεφορμιστικά πολιτικά αντισώματα θα γίνει εύκολη λεία στην επέλαση του νεορεφορμισμού που βρίσκεται εκλογικά ψηλά, αλώνει συνειδήσεις, αλιεύει ψήφους στην αριστερά, ρίχνει παντού παγίδες ακόμα και μ’ αντισυστημικό περιτύλιγμα (για φαντάσου), κλονίζει τους αντικαπιταλιστές μας συθέμελα.
Ήδη στα σπλάχνα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίστηκαν οι πρώτες υπογραφές που καλούν σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό ακούγεται. Διότι «ο Αβραάμ γέννησε τον Ισαάκ» και οι ισχνές αντιευρωπαϊκές προτάσεις, ο κατάλογος οικονομίστικων αιτημάτων, οι «επιτροπές λογιστικού ελέγχου» και η πολλή «αριστεροσύνη» αφυδατώνουν την πολιτική σκέψη.
Στο τέλος του δρόμου παραμονεύει ο... Τσίπρας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πολιτικές γέφυρες
Σ’ όλο το προηγούμενο διάστημα, αρχής γενομένης από τις πλατείες, ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπαθούσε να βρει διαύλους επικοινωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το πρόσχημα «κοινή δράση της αριστεράς».
Σ’ αυτόν το δρόμο οι κοινοί βηματισμοί αποτυπώθηκαν στην Επιτροπή ενάντια στην ΕΕ και το ευρώ, στην περίφημη Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου και στις ενιαίες παρεμβάσεις οικονομολόγων - διανοουμένων στις πλατείες και αλλού.
Τα πολιτικά γεφύρια μάλιστα τελούσαν υπό τη σκέπη του ρηχού ακαδημαϊσμού - επιστημοσύνης και φάνταζαν εξαιρετικά ελκυστικά.
Oνόματα πανεπιστημιακών σαν των Κουβελάκη - Λαπαβίτσα, που είναι ενάντια στην OΝΕ αλλά υπέρ του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, εισχωρούσαν στο σώμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δημιουργούσαν προϋποθέσεις για την επόμενη μέρα που ακούει στ’ όνομα «κυβέρνηση της αριστεράς».
Τα παραπάνω δέθηκαν με το πολιτικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο παρά τις αντικαπιταλιστικές καμπάνες έγραφε «κατάργηση του μνημονίου», διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, κλιμάκωση των κινημάτων ανυπακοής «δεν πληρώνω», απειθαρχία με την ΕΕ κ.λπ. Στην πραγματικότητα έχουμε το πρόγραμμα της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ επενδυμένο με κινηματικό χαρακτήρα. Απουσιάζει εντελώς μα εντελώς το ζήτημα του ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης, όπως και το θέμα της εξουσίας ή αλλιώτικα αυτό που λέει ο Λένιν «ποιος, ποιον και γιατί». Είναι χαρακτηριστικό ότι οι «αντικαπιταλιστές» μας πρόσθεσαν άρον - άρον (δείγμα προχειρότητας) στην κεντρική τους προκήρυξη «τη σύγκρουση με το εμπορικό και βιομηχανικό κεφάλαιο για φτηνά(!) και ποιοτικά (!) τρόφιμα με την κατάργηση των μεσαζόντων(!)»
Κατάφεραν οι αθεόφοβοι να καταργήσουν τους μεσάζοντες (εμπορικό κεφάλαιο) και να διασφαλίζουν σε συνθήκες άγριου ανταγωνισμού, καπιταλισμού και εξάρτησης φτηνά προϊόντα. Αν αυτό δεν παίρνει νόμπελ οικονομίας σε βγάζει σίγουρα στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ...
Όποιος σπέρνει ανέμους...
O οικονομισμός των ατέλειωτων προτάσεων «αριστερής κοπής» και η έλλειψη αντιρεφορμιστικού πνεύματος γέννησε το συμφιλιωτισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη 50 μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΑΡΑΝ κυκλοφορούν κείμενο στο οποίο, εκτός των άλλων αναφέρουν:
«O ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς ως μία αριστερή δύναμη που μπόρεσε πολιτικά και συμβολικά να συνθέσει
α) την καθολική άρνηση της πολιτικής του μνημονίου με το αίτημα διαγραφής του χρέους
β) τον πολιτικό ριζοσπαστισμό της ευθείας σύγκρουσης με τους εκβιασμούς του αστικού δικομματισμού
γ) τη φυσιογνωμία ενός πολυτασικού (!) δημοκρατικού πολιτικού χώρου
δ) την κατεύθυνση της μετωπικής ενότητας της αριστεράς ως δυναμική έκφραση μιας ακόμη πλατύτερης λαϊκής συμμαχίας διαμόρφωσε συνθήκες πλατιάς μαζικής πλειοψηφικής απεύθυνσης της αριστεράς».
Και γι’ αυτό το λόγο προτείνουν «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προχωρήσει αποφασιστικά σε εκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ» ή ακόμη «δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο κριτικής υποστήριξης στο ΣΥΡΙΖΑ, εκείνου του σχηματισμού δηλαδή που δείχνει σήμερα να ηγείται της λαϊκής αμφισβήτησης».
Η ανταρσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πρέπει να προξενεί καμία έκπληξη διότι θα ακολουθήσουν κι άλλες, διότι κυοφορείται εντός της το πνεύμα του «αγωνιστικού ρεφορμισμού» που οδηγεί στο ΣΥΡΙΖΑ και διότι «όπως στρώνεις, κοιμάσαι».
Η αγωνία να βρεθούν οι κρίκοι του λεγόμενου μεταβατικού προγράμματος, δηλαδή προτάσεις εντός του αστικού συστήματος, οδήγησε ριζοσπαστικές ομάδες, τροτσκιστές, νεοπαγείς αριστερούς σε Γαλλία, Ιταλία, ακριβώς στο στομάχι των ανάλογων ρεβιζιονιστών με κατάληξη να στηρίζουν τον Oλάντ μέσω... Μελανσόν ή να αρκούνται στις αριστερούτσικες κριτικές του Μανιφέστου στην Ιταλία (Ρ. Ροσάντα) σε κυβερνήσεις «κεντροαριστεράς» προκειμένου να μη βγει ο Μπερλουσκόνι. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ΕΔΑ του 2012 και ο Τσίπρας ο Η. Ηλιού έχουν βαριά ευθύνη όσοι καλλιεργούν αυταπάτες για τη νέα αυταπάτη. Πως μπορεί να υπάρξει καλύτερη μέρα για τη χώρα, το λαό και την εργατική τάξη χωρίς βαθιά μετωπική σύγκρουση με τον ευρωπαϊκό (και τον αμερικανικό) ιμπεριαλισμό. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει πολλά και για πολλούς. Αλλά δεν είναι ούτε αντιιμπεριαλιστική ούτε αντιρεφορμιστική δύναμη γι’ αυτό και θα γεννάει καθημερινά, συστηματικά κι αδιάλειπτα αυταπάτες «για αριστερή διακυβέρνηση».
Αριστερός κυβερνητισμός(;)
Oι υψηλοί εκλογικοί στόχοι του 3% και η είσοδος στην αστική βουλή αφορούν την απογείωση των στελεχών και των συνιστωσών (ΝΑΡ - ΣΕΚ - ΑΡΑΝ - ΑΡΑΣ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τα περί «χαμένης ψήφου στα μ-λ» που διέδωσαν κι έγραψαν τα αντιπαρερχόμαστε (αλλά δεν τα ξεχνάμε). Το ότι όμως κατατίθενται θέσεις κι απόψεις για το χρέος, τον εργατικό έλεγχο κ.λπ. που καλλιεργούν πολιτικές αυταπάτες και σπρώχνουν τον κόσμο της αριστεράς στ’ απόνερα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όταν ντύνονται με αντικαπιταλιστικές αρματωσιές, αυτό δε μας αφήνει αδιάφορους. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απηύθυνε πρόσκληση πολιτικής συνεργασίας στο ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ. Δικαίωμά της. Είναι όμως δέκα φορές δικαίωμά μας να υποδείξουμε τα πολιτικά λάθη, τα σφάλματα και τις παλινωδίες και κυρίως το νεορεφορμιστικό πνεύμα που παραλύει σαν το βλέμμα της Μέδουσας τους αγωνιστές της αριστεράς. Ως εκ τούτου οι προσκλήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς «συλλογικότητες κι οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς» μέσα στις οποίες περιλαμβάνουν και το Μ-Λ ΚΚΕ (μάλλον ως αντιιμπεριαλιστική και κομμουνιστική πινελιά), για κοινή εκλογική κάθοδο κινούνται στα πλαίσια μιας ενωτικής δημαγωγίας και μιας σημαίας ευκαιρίας που επιτείνουν την πολιτική και ιδεολογική σύγχυση. Γι’ αυτό και απορρίφθηκε από την πλευρά μας μια τέτοια αναξιόπιστη και καιροσκοπική πρόταση. Πολιτική-εκλογική συνεργασία προϋποθέτει συμφωνία πάνω σε ένα βασικό πολιτικό προσανατολισμό και τέτοιος όχι μόνο δεν υφίσταται ανάμεσα στο M-Λ KKE και την ANTAPΣYA αλλά είναι γνωστό πως βρίσκονται σε αντιθετική κατεύθυνση και αντιπαράθεση.
εκλογες 2012
