Τα δεδομένα που αποτύπωσαν οι εκλογές της 6ης Μάη, ειδικά η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ και αντίστοιχα η καθήλωση και ο κοινοβουλευτικός «υποβιβασμός» του ΚΚΕ από την 3η στην 5η θέση, καθώς και η απειλούμενη παραπέρα μείωση της εκλογικής επιρροής του εν όψει των νέων εκλογών της 17ης Ιούνη, έχουν προκαλέσει μεγάλη σύγχυση και αναταραχή στις γραμμές του ΚΚΕ, που απηχείται έντονα τώρα στις ασθματικές εκκλήσεις της ηγεσίας του «να μην αποδυναμωθεί» το ΚΚΕ! «Να μην περάσει η επιχείρηση αποδυνάμωσης του ΚΚΕ», «κόντρα στα σχέδια αποδυνάμωσης του ΚΚΕ», «μην τους κάνεις το χατίρι να αποδυναμώσουν το ΚΚΕ», κ.ο.κ., τέτοια συνθήματα και εκκλήσεις βρίσκονται τώρα στο επίκεντρο της πολιτικής που προβάλλει η ηγεσία του ΚΚΕ, προσπαθώντας αλαφιασμένα, με οικτρά μπαλώματα της στιγμής, που προδίδουν τρικυμία στο κρανίο, να καλύψει όπως - όπως κάποια απ’ τα χαώδη κενά της λαθεμένης γραμμής της, διατηρώντας ωστόσο άθικτο το βασικό της περιεχόμενο.
Αλλά αν υπάρχει καθήλωση μέσα σε συνθήκες όπως οι τωρινές και ορατός ο κίνδυνος παραπέρα «αποδυνάμωσης» του, ΚΚΕ, αυτόν δεν τον αποτρέπει αλλά τον εκτρέφει, τον αναπαράγει και τον μεγεθύνει η γραμμή ακριβώς που πρόβαλε που επιμένει να προβάλει και που επιδιώκει να διασώσει η ηγεσία του ΚΚΕ.
Αυτή η γραμμή λίπανε και συνεχίζει αδιάλειπτα να καλλιεργεί τις εκλογικές αυταπάτες, που έκαναν ευάλωτο και απειλούν να στείλουν τώρα αγωνιστικό κόσμο του κομμουνιστικού κινήματος, πίσω, στο περιβόλι του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η γραμμή, καλώντας το λαό στις εκλογές «να επιλέξει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης» και τη «λαϊκή διακυβέρνηση» με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ στην κατά τα άλλα ρόδινη όσο και ψευδεπίγραφη «Λαϊκή εξουσία» του, έσπειρε και σπέρνει τη ρεφορμιστική σύγχυση, τροφοδοτώντας στην πράξη, αν και από άλλο δρόμο, την ίδια οππορτουνιστική λογική που ξορκίζει και στην οποία στηρίζεται το απατηλό κάλεσμα του Τσίπρα για «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Τραγική για το κίνημα και συνάμα κωμική έκφραση της καλλιέργειας κοινοβουλευτικών αυταπατών, είναι το δήθεν μαχητικό και στην πραγματικότητα θλιβερό, αμήχανο και προσχηματικό κάλεσμα «Εκλογές τώρα», που έσπευσε να κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ, πριν ακόμα κλείσει ο κύκλος των «διευρευνητικών εντολών», όπως και το ανεκδιήγητο και επιτακτικό συμπλήρωμά του, που γελοιογραφεί αφελώς κάθε εκδοχή του μαρξισμού, «να διορθώσει ο λαός την ψήφο του»!
* * *
Τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν ήδη παρθεί και όσα επέρχονται σύμφωνα με τα μνημόνια που επέβαλαν η ΕΕ και το ΔΝΤ, οδηγούν όχι στη «σωτηρία της πατρίδας» όπως θρασύτατα επαναλαμβάνουν οι δυνάμεις και τα κόμματα της ντόπιας ολιγαρχίας, αλλά στην υποδούλωση και το ξεπούλημα της χώρας και στο παραπέρα ιλιγγιώδες βάθεμα της κρίσης. Τα μέτρα αυτά σκοπό έχουν να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα και προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου και πάνω απ’ όλα τα ληστρικά συμφέροντα των ξένων κηδεμόνων, των τοκογλύφων - δανειστών και των κάθε λογής οικονομικών μηχανισμών του ιμπεριαλισμού που λυμαίνονται την Ελλάδα και το λαό της.
O αγώνας ενάντια στα νεοαποικιακά μνημόνια πείνας και εξαθλίωσης του λαού και ο αγώνας ενάντια στην υποτέλεια, για την εθνική ανεξαρτησία, συνδέθηκαν αναπόσπαστα και έγιναν αιχμή της μαζικής λαϊκής πάλης, κοινή έκφραση της διάχυτης οργής που απλώνεται στην ελληνική κοινωνία και που αποτυπώθηκε και σφράγισε τις εκλογές της 6ης Μάη.
Ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα, θα όφειλε να δράσει σαν η πιο αποφασιστική δύναμη στήριξης και ενεργητικής καθοδήγησης των μαζών στον αγώνα για την ανατροπή των μνημονίων και για τη σωστή σύνδεση του αγώνα αυτού με το βάθεμα και το δυνάμωμα του γενικότερου αγώνα του λαού μας για την εθνική ανεξαρτησία. Η ηγεσία του ΚΚΕ αντί να υψώσει τις σημαίες ενός τέτοιου αγώνα, τις απόρριψε με «επαναστατική», περιφρόνηση. Αντιστρατεύτηκε απροκάλυπτα τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και καταπολέμησε τις θέσεις που καλούν σε πάλη κατά της εξάρτησης, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει εξάρτηση (μοιάζει με εξάρτηση, αλλά δεν είναι!).
Αρνήθηκε από δήθεν «ταξικές» θέσεις την πάλη κατά του Μνημονίου, και κατάγγελνε με κατεβατά και με ιερεμιάδες όποιον τυχόν σκόπιμα ή αθέλητα τολμούσε να χαρακτηρίσει την πολιτική του ΚΚΕ «αντιμνημονιακή»!
Ύστερα απ’ αυτά, δεν πρέπει καθόλου να απορεί η ηγεσία του ΚΚΕ που είδε την πολιτική της να αφήνει ασυγκίνητες τις πλατιές μάζες την ώρα που για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση γύριζαν αποφασιστικά τις πλάτες στο ΠΑΣOΚ και τη ΝΔ, και στρέφονταν αριστερά και δεξιά, ιδιαίτερα στις δυνάμεις που θέλησαν και έσπευσαν να οικειοποιηθούν τις διεκδικήσεις των λαϊκών μαζών και να εμφανιστούν σαν γνήσιοι εκφραστές της δίκαιης διαμαρτυρίας και οργής τους κατά των μνημονίων και της υποτέλειας. Όπως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (αυτές άφησαν κατά μέρος την ανεξαρτησία) ή δυνάμεις της Δεξιάς, όπως το κόμμα του Καμμένου, που βαφτίστηκαν «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και επιδίδονται σε πληθωρικές δημαγωγίες για την ανεξαρτησία, διαστρέφοντας το περιεχόμενό της και επιδιώκοντας να το ενσωματώσουν σε αντιδραστικές και εθνικιστικές κατευθύνσεις.
Αφού η ηγεσία του ΚΚΕ, αποποιούνταν κοντόφθαλμα την πάλη κατά του μνημονίου, με το επιχείρημα ότι και πριν το μνημόνιο υπήρχαν αντεργατικά μέτρα και βαριά εκμετάλλευση των εργαζομένων κ.λπ., ανακάλυψε τώρα, κατόπιν εορτής την ανάγκη της πάλης για την «κατάργηση του συνόλου των μέτρων που πάρθηκαν στα πλαίσια των μνημονίων» (που «βεβαίως δε φτάνει για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών», όπως σπεύδει να συμπληρώσει ο «Ριζοσπάστης» για να μην παρεξηγηθεί!). Μάλιστα στη νέα Βουλή που θα προκύψει μετά τις εκλογές, το ΚΚΕ προανάγγειλε ότι θα ζητήσει να ψηφιστεί η κατάργηση του μνημονίου. Αλλά τότε, θα είναι μάλλον αργά...
* * *
Βασικό γνώρισμα της πολιτικής που εφαρμόζει το ΚΚΕ, είναι η σεχταριστική περιχαράκωση απέναντι στο ευρύτερο, μαζικό λαϊκό κίνημα. Ανεξάρτητα από το ταξικό περίβλημα με το οποίο αυτοπαρουσιάζεται, η πολιτική αυτή επιδρά αποσυνθετικά στο μαζικό κίνημα, διασπά στην πράξη τους αγώνες και υπονομεύει την ενιαία πάλη των εργαζομένων (χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες, άλλες ώρες, σ’ άλλους δρόμους και πλατείες κ.ο.κ.). Αλλά όταν έρχεται η ώρα να εξοφληθούν λογαριασμοί... κάλπης, τότε ακόμα και η γ.γ της ΚΕ του ΚΚΕ θυμάται τη σημασία της «κοινής πάλης των εργαζομένων» και ψιθυρίζει καλά λόγια ακόμα και για όσους πριν συλλήβδην τους κατάγγελναν σαν κλακαδόρους των «ξεπουλημένων»!
«Κι εσείς αγαπητοί αν θέλετε συναγωνιστές του ΠΑΣOΚ και της ΝΔ, που παλέψαμε μαζί σε κάποιες κινητοποιήσεις και σε κάποιες απεργίες, έστω κι αν πήγαμε σε διαφορετικές συγκεντρώσεις, εσείς θα πιστέψετε τα ψέματα; κ.λπ.» διερωτώταν η Α. Παπαρήγα στις περιφερειακές εκλογές.
Εν όψει των εκλογών της 17ης Ιούνη, απευθυνόμενη ξανά «στους εργαζόμενους που για πολλά χρόνια στήριζαν τη ΝΔ και το ΠΑΣOΚ» η Α.Π τους ζητάει «να εμπιστευτούν τώρα το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορές έχουν μαζί του. Oι διαφορές σε αυτήν τη φάση δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει ότι ο λαός πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τη νέα καταιγίδα μέτρων που έρχεται, είτε με τη ΝΔ στην πρώτη γραμμή, είτε με τον αφερέγγυο ΣΥΡΙΖΑ στην άλλη».
Για τους δεσμούς, την εμπιστοσύνη, τη σχέση με ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, δεν αρκούν καιροσκοπικές ψηφοσυλλεκτικές εκκλήσεις πριν τις εκλογές, αλλά απαιτούνται πράγματι μακρόχρονες προσπάθειες και σε πρώτη γραμμή από κοινού πάλη στο μαζικό κίνημα, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων. Το ότι οι εργαζόμενοι που στήριζαν ΝΔ και ΠΑΣOΚ, δεν στράφηκαν προς το ΚΚΕ αλλά πήγαν αλλού, οφείλεται σίγουρα σε πολλούς λόγους και μεταξύ αυτών «στις διαφορές» ή και στις προκαταλήψεις τους. Το ζήτημα είναι ότι το ΚΚΕ, αντί να αμβλύνει με την πολιτική του πρακτική, πολλαπλασιάζει και εντείνει τις προκαταλήψεις αυτές, αντί να έρχονται συνειδητά οι δυνάμεις του προς τον κόσμο, φροντίζουν οι ίδιες να απομακρύνονται απ’ αυτόν και να τον απομακρύνουν, στην ουσία φυγομαχώντας «επαναστατικά» μπροστά στις πράγματι μεγάλες δυσκολίες που υπάρχουν και που είναι υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει το κομμουνιστικό κίνημα.
Oι συνέπειες της λαθεμένης σεχταριστικής και διασπαστικής πολιτικής αντανακλώνται ασφαλώς στον ένα ή στον άλλο βαθμό και στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών.
* * *
Πώς να μην απειλείται με παραπέρα «αποδυνάμωση» το ΚΚΕ, όταν η αλλοπρόσαλλη πολιτική που εφαρμόζει, έφτασε να διατυμπανίζει πως το ΚΚΕ «δεν είναι αριστερά» και «δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά», χαρίζοντας τον κόσμο της αριστεράς στο ΣΥΡΙΖΑ και στον Κουβέλη, αφήνοντας εμβρόντητους πολλούς αριστερούς αγωνιστές στις ίδιες τις γραμμές και στην ευρύτερη επιρροή του ΚΚΕ.
Η γραμμή του ΚΚΕ, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση προς τις απαιτήσεις μιας πολιτικής αρχών. Αποτελεί η ίδια σύμφυρμα «παραδοσιακών» ρεφορμιστικών και νεόκοπων υπεραριστερών αντιλήψεων, που αλληλοσυμπληρώνονται, εξασφαλίζοντας μια βολική ισορροπία - «αδράνεια» στο ψευδεπίγραφο σχήμα της «Λαϊκής εξουσίας - οικονομίας».
Πρόκειται για ένα συνδυασμό της πίστης στο μαρξισμό στα λόγια με την υποταγή στον οππορτουνισμό στην πράξη.
εκλογες 2012
