Αναφέρομαι στην αναμέτρηση που εξελίσσεται εδώ και χρόνια ανάμεσα στις δυνάμεις του συστήματος από τη μια και τον κόσμο της δουλειάς από την άλλη. Μια αναμέτρηση που θα συνεχιστεί και θα χαρακτηρίσει όλη την επόμενη ιστορική περίοδο και θα κρίνει το προς τα πού θα βαδίσει η ανθρωπότητα. Το αν θα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στη βαρβαρότητα, το έγκλημα και τη φρίκη του καπιταλιστικού, ιμπεριαλιστικού συστήματος ή θα πορευτεί στο δρόμο της απελευθέρωσής της από κάθε είδους δεσμά.
Στην αναμέτρηση αυτή οι δυνάμεις του συστήματος προσέρχονται με πλήρη επίγνωση του τι κρίνεται σ' αυτήν και έχοντας ξεκαθαρισμένο πως πρόκειται για ...αναμέτρηση. Γι' αυτό και την αντιμετωπίζουν με τον πιο αποφασιστικό, συγκροτημένο και ανελέητο τρόπο, με όλα τα μέσα που διαθέτουν.
Δε σημαίνει το ίδιο και στην άλλη πλευρά, και δεν αναφέρομαι στις διαθέσεις των λαϊκών μαζών. Αναφέρομαι στη στάση, το ρόλο και τις ευθύνες των δυνάμεων της εν γένει Αριστεράς. Δυνάμεις οι οποίες κινούνται σαν να μην αντιλαμβάνονται καν σε ποιόν κόσμο ζούνε. Που επιμένουν να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα του καπιταλιστικού, ιμπεριαλιστικού συστήματος όχι όπως είναι αλλά όπως αυταπατώνται ότι είναι.
Γι' αυτό και επιμένουν να αναζητούν “λύσεις” στα πλαίσια και με τους όρους του, να αναζητούν μάταια δυνάμεις “εκλογίκευσής” του που θα αντικαταστήσουν τις “νεοφιλελεύθερες” με Κεϊνσιανές συνταγές.
Να εξορκίζουν την (ιμπεριαλιστική) “Ευρώπη” να προασπίσει τις “αξίες” της δημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους, του πολιτισμού.
Να προσφεύγουν στην αναζήτηση στήριξης σε “άλλες” ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ευελπιστώντας -τρομάρα τους- σε εξισορρόπηση των εξαρτήσεων.
Σε τελευταία ανάλυση, να εναποθέτουν την αρμοδιότητα απάντησης στην ...αστική τάξη, μιας και αυτή θα κάνει αυτή ή εκείνη την επιλογή εφόσον δεν αμφισβητείται -έμπρακτα- η κυριαρχία της.
Αντίστοιχα διαμορφώνονται και οι διαφορετικές υποτίθεται πολιτικές τους προτάσεις. Προτάσεις “νέων συνασπισμών εξουσίας” και “αναδιαπραγμάτευσης” της ...θέσης τους στο πολιτικό στερέωμα. Προτάσεις που θορυβωδώς ευαγγελίζονται τη δημιουργία “νησίδων” σοσιαλισμού, κομμουνισμού, αυτοδιεύθυνσης εντός και με αλώβητη την κυριαρχία του συστήματος. Ακόμη και “προτάσεις” εκείνων που “ταξικά” τις απευθύνουν μόνο στους εαυτούς τους φοβούμενοι μήπως και γίνουν ...αποδεκτές. Συνολικά, προτάσεις που στη “διαφορετικότητά” τους συνθέτουν τη γραμμή άρνησης ανάληψης της ευθύνης αντιμετώπισης των απαιτήσεων που θέτει η πραγματικότητα.
Ο κόσμος θα βαδίζει ως έχει. Η αναμέτρηση που συντελείται θα συνεχίσει να εξελίσσεται είτε “αναγνωρίσουμε” την ύπαρξή της είτε όχι. Οι μόνοι που μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της είναι εκείνοι που ήδη βρίσκονται μέσα στη δίνη αυτής της αναμέτρησης. Οι εργαζόμενες λαϊκές μάζες αυτού του κόσμου. Υπό έναν απαράγραπτο όρο. Την ολόπλευρη συγκρότηση των δυνάμεών τους και στα επίπεδα του να μπορούν να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά και νικηφόρα στις δυνάμεις του συστήματος.
Μια συγκρότηση που περιλαμβάνει την αναγκαιότητα απαντήσεων σε σειρά προβλημάτων που αντιμετωπίζει το κίνημα. Απαντήσεων που δεν μπορούν να δοθούν παρά μόνο στο πεδίο της καθημερινής αντίστασης και πάλης και με όρους ταξικής πάλης. Στις μικρές και μεγάλες μάχες που την κάθε στιγμή και σε κάθε σημείο θα διαμορφώνουν τους όρους και τους συσχετισμούς αυτής της αναμέτρησης.
Δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, και δεν υπάρχουν εδώ κανενός είδους ψευδαισθήσεις σαν εκείνες που οδηγούν στην αναζήτηση “λύσεων” ευκολίας.
Υπάρχει πλήρης επίγνωση των προβλημάτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, των δυσκολιών που πρέπει να υπερνικήσουμε, του δρόμου που έχουμε να διανύσουμε. Οφείλουμε, ωστόσο, να έχουμε καθαρό ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να τα αντιμετωπίσουμε. “Ή θα το κάνουμε ή θα μας συντρίψουν”.
Οσο για τις εκλογές και τις τέτοιες ή αλλιώτικες απαντήσεις που μπορούν να δώσουν, το βέβαιο είναι ότι και αυτές θα τεθούν στη δοκιμασία της αναμέτρησης που ούτως ή άλλως θα συνεχιστεί.
Βασίλης Σαμαράς
