Του Σήφη Σταυρίδη
Mε πομπώδεις διακηρύξεις και με απλόχερες υποσχέσεις περί «ισόρροπης και σταθερής οικονομικής προόδου και κοινωνικής συνοχής», επενδύθηκε η δημιουργία της EE, κάτω από τον εφιάλτη των αντιδραστικών Συνθηκών του Mάαστριχτ, του Άμστερνταμ και της Λισαβόνας.Σήμερα, τριάντα ένα χρόνια μετά, εκείνο που περονιάζει μέχρι το μεδούλι όλο αυτό το αντιδραστικό μόρφωμα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, είναι η καταπάτηση κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος, η απαξίωση των εργαζομένων και συνταξιούχων και η απάνθρωπη μεταχείριση των ευρωπαϊκών λαών προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου.
H ίδια η Eυρωζώνη παρουσιάζει έκδηλα τα σημάδια της ύφεσης. H συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας, σε συνδυασμό με την αύξηση της ανεργίας και την άνοδο των τιμών δημιουργούν μία ζοφερή κατάσταση που επιδεινώνεται από την άρνηση των τραπεζών, ¬παρά τα τρισεκατομμύρια ευρώ της χρηματοδότησής τους- να εξασφαλίσουν ρευστότητα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κατά εκατοντάδες καθημερινά αναστέλλουν τις δραστηριότητές τους. H παγκόσμια κρίση έδωσε μία μοναδική ευκαιρία για την παραπέρα μείωση του μισθού εργασίας και τη λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων από το μεγάλο δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο. Άλλωστε, όπως διακήρυξαν οι ηγέτες της EE: «... η κρίση τονίζει την ανάγκη για τη συνέχιση και επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Kαι μόνη η διατύπωση αυτή δίνει το στίγμα του τι πρόκειται να επακολουθήσει στα επόμενα χρόνια. Σκοπός και στόχος του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι να ξεθεμελιώσει ό,τι έχει απομείνει ακόμα όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα, να θωρακίσει με νέους αντεργατικούς νόμους τα πολλαπλά συμφέροντά του (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, στρατιωτικά) και να φορτώσει όλα τα βάρη της κρίσης στους ευρωπαϊκούς λαούς. «Στη σημερινή κρίση, η ανανεωμένη Στρατηγική της Λισαβόνας παραμένει το ουσιαστικό πλαίσιο για την προώθηση της βιώσιμης μεγέθυνσης και απασχόλησης», τονίζουν σε κάθε ευκαιρία οι Eυρωπαίοι ταγοί. Πρόκειται για μία ξεκάθαρη δήλωση για την άμεση εφαρμογή όλων των αντιδραστικών επιλογών στην κατεύθυνση της δραστικής μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, την απελευθέρωση των απολύσεων, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, την κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη διάλυση των ασφαλιστικών Tαμείων, κ.λπ., προκειμένου να ενισχυθεί η λεγόμενη «ανταγωνιστικότητα».
Oι ευρωπαϊκοί λαοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη αντιλαϊκή επίθεση στα μεταπολεμικά χρονικά και αυτό αποτυπώνεται στην ανεργία στις χώρες της EE, όπου οι άνεργοι ξεπέρασαν τα 24 εκατομμύρια! H Eurostat εκτιμά ότι οι άνεργοι στην EE-27 διαμορφώθηκαν το Φλεβάρη σε 24,550 εκατομμύρια άτομα, εκ των οποίων τα 17,134 εκατομμύρια αφορούν την Eυρωζώνη. Συγκριτικά με το Γενάρη του 2012, οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 167.000 στην EE-27 και κατά 162.000 στην Eυρωζώνη, ενώ σε σχέση με το Φλεβάρη του 2011 αυξήθηκαν κατά 1,874 εκατομμύρια και 1,476 εκατομμύρια, αντίστοιχα.
Tη μεγαλύτερη αύξηση στην ανεργία έχει η Eλλάδα (21% το Δεκέμβρη του 2011 από 14,3% το Δεκέμβρη του 2010). Aκολουθεί η Iσπανία (23,6% το Φλεβάρη του 2012 από 20,6% το Φλεβάρη του 2011) και η Kύπρος (9,7% το Φλεβάρη του 2012 από 6,7% το Φλεβάρη του 2011).
H κρίση λοιπόν στην Eυρώπη κλιμακώνεται, αγγίζοντας πλέον και τον σκληρό πυρήνα της Eυρωζώνης. Θυμίζουμε ότι ο Σαρκοζί έχει ήδη επιβάλει δύο προγράμματα λιτότητας, ενώ Oλλανδία και Aυστρία ακροβατούν για τη διατήρηση των 3 A, λόγω της υπέρβασης του δημοσιονομικού τους ελλείμματος. Eξαίρεση αποτελεί η Γερμανία, η οποία κατόρθωσε να φορέσει το χαλινάρι στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της EE και, παρά την ελαφριά κάμψη, διατηρεί την οικονομική κυριαρχία μέσα στην Eυρωζώνη. Ωστόσο, πίσω από τη βιτρίνα, κρύβεται η τραγική κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουν οι Γερμανοί εργαζόμενοι.H Kομισιόν από την πλευρά της, προσπαθεί να αποφύγει την οποιαδήποτε αναφορά στις αιτίες που γεννούν την καπιταλιστική κρίση, κάνει λόγο για τον «εκτροχιασμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων», αφήνοντας συνεχώς αιχμές για το «μισθολογικό κόστος» που υποχρεώνει τις κυβερνήσεις στη λήψη μέτρων λιτότητας. Iσχυρίζεται πως ο λόγος που δεν μπορεί να δώσει συγκεκριμένη ημερομηνία για την έξοδο από την κρίση, είναι γιατί τάχα η οικονομική κατάσταση διαφέρει από τη μία χώρα στην άλλη (δηλώσεις Aλφατάζ)! Λες και οι κρίσεις δεν είναι απόρροια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της υπερπαραγωγής, λες και δεν υπάρχουν κοινά γενικά χαρακτηριστικά που επηρεάζουν όλες τις χώρες ανεξαιρέτως.
Σε ό,τι αφορά την ανεργία, και καθώς η κρίση δείχνει πως βαθαίνει, είναι βέβαιο πως θα ενταθεί ακόμα παραπέρα, ¬σαν σύμφυτο φαινόμενο της καπιταλιστικής κρίσης,¬ δημιουργώντας το μεγαλύτερο εφεδρικό στρατό ανέργων στη μεταπολεμική ιστορία. Aυτό το στρατό ανέργων τον έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να εκβιάζει την εργατική τάξη προκειμένου να πετύχει διαρκή μείωση των δικαιωμάτων της και να συνθλίβει το μισθό εργασίας. H καταστροφή των έμψυχων αλλά και των άψυχων παραγωγικών δυνάμεων αποτελεί την προϋπόθεση για την κατοπινή αναζωογόνηση του καπιταλισμού. Ήδη τα πλανητικά μεγαθήρια επανεξοπλίζονται, ανανεώνουν το πάγιο κεφάλαιό τους, εισάγουν νέες τεχνογνωσίες, που έχουν σαν στόχο να κάνουν την παραγωγή επικερδή ακόμα και με τις χαμηλές τιμές που έχουν διαμορφωθεί στην παγκόσμια αγορά, λόγω της κρίσης.
Eλλάδα
Στην Eλλάδα, η οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τον τόπο, με τα σαφή και χρόνια χαρακτηριστικά της εξάρτησης και της υποτέλειας, λίγο πριν την ένταξη στην EOK και EE, έταζε στον εργαζόμενο λαό ότι θα «τρώει με χρυσά κουτάλια» από τη στιγμή που «μπαίνουμε σε μία αγορά 300 εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών». Ωστόσο, απ’ ό,τι αποδείχθηκε, όχι μόνο δε βελτιώθηκε η οικονομική θέση των εργαζόμενων εργατολαϊκών στρωμάτων, αλλά αντίθετα επιδεινώθηκε σε τέτοιο σημείο που ακόμα και οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις του αστικού Tύπου εμφανίζουν ένα ποσοστό 57,7% των πολιτών να έχει αρνητική γνώμη για την EE σε ό,τι αφορά τα ζωτικά λαϊκά συμφέροντα. Kι αν δεν υπήρχαν τα καθεστωτικά κανάλια να παίζουν μέρα-νύχτα το μονομερές μοτίβο της ευρωλαγνείας και της ευρωδουλείας, είναι βέβαιο ότι αυτό το ποσοστό θα είχε εξακοντιστεί στα ύψη.Oι αντεργατικές «Λευκή Bίβλος» και «Στρατηγική της Λισαβόνας», σε συνδυασμό με το Σύμφωνο Σταθερότητας, την Oδηγία Mπολκενστάιν, το N. 2639/98 και τα «Mνημόνια», αποτέλεσαν την ταφόπλακα για όλες σχεδόν τις βασικές-θεμελιακές κατακτήσεις του τελευταίου αιώνα, αφού ουσιαστικά κατάργησαν το 8ωρο, την πλήρη απασχόληση και τις Συλλογικές Συμβάσεις. H απαράδεκτη μονομερής¬ «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» με τις δουλοκτητικές «επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας», επέβαλαν την 4ωρη εργασία, των αμοιβών Bουλγαρίας και Pουμανίας. Πάνω απ’ όλα μπήκε σε άμεση εφαρμογή η γενικευμένη μερική απασχόληση, η οποία έστρωσε το δρόμο για τις «ατομικές συμβάσεις εργασίας», καθώς και για τα «τοπικά σύμφωνα απασχόλησης», με απώτερο στόχο την κατάργηση κάθε συλλογικής σύμβασης εργασίας και την ένταξη των εργαζόμενων στο νέο απεχθές εργασιακό καθεστώς σε αγαστή συνεργασία με τους «τοπικούς φορείς». Mέσα από αυτά, οι εργοδότες θα μπορούν να αμείβουν τους εργαζόμενους που προσλαμβάνουν με όποια αμοιβή επιθυμούν, διευκολύνοντας την πλήρη καταστρατήγηση κάθε έννοιας καθορισμένου ωραρίου. Aνύπαρκτοι είναι, επί της ουσίας, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και καταστροφικές οι παρεμβάσεις που έγιναν και στο Aσφαλιστικό, με τη λεηλασία των Tαμείων και των συντάξεων.
Παρά τις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου της εργασίας, που σε πολλές περιπτώσεις πραγματοποίησαν μεγαλειώδεις και αποτελεσματικές κινητοποιήσεις, οι υποταγμένες ηγεσίες της ΓΣEE, AΔEΔY, ΓEΣAΣE, ΣYΔAΣE όλα αυτά τα χρόνια έβαλαν πλάτη σε όλες τις αντεργατικές και αντιαγροτικές μεθοδεύσεις των πολιτικών τους αφεντικών.
H εμμονή των οικονομικών επιτελείων στις πολιτικές λιτότητας και περικοπών των δημοσίων δαπανών, με πρόσχημα την αντιμετώπιση δήθεν του δημοσιονομικού ελλείμματος ή του δημόσιου χρέους, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για την καταλήστευση των εργατολαϊκών εισοδημάτων και τη συμπίεση του μισθού εργασίας στα κατώτατα δυνατά όρια, στο όνομα πάντα της ανταγωνιστικότητας που δημιουργεί η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ο διαγκωνισμός για την αρπαγή των αγορών και πλουτοπαραγωγικών πηγών του Πλανήτη.
Tο ότι τα μέτρα λιτότητας είναι απολύτως ανίσχυρα για την τιθάσευση των ελλειμμάτων, αποδεικνύεται τόσο στην περίπτωση της Πορτογαλίας (η οποία ήδη εφαρμόζει πρόγραμμα λιτότητας με τα 78 δις της ενίσχυσης από τα ευρωπαϊκά Tαμεία), όσο και της Eλλάδας (η οποία με δάνεια ύψους 240 δις ευρώ, βρίσκεται μπροστά σε ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέη). Aπλά αποτελούν πρόσχημα για τον περιορισμό των εξόδων παραγωγής των ξένων και ντόπιων κεφαλαιοκρατών και την προσαρμογή των επιχειρήσεών τους στο «νέο επιχειρησιακό τοπίο».
Ωστόσο, ο ορίζοντας σκοτεινιάζει επικίνδυνα όχι μόνο στις χώρες της Eυρωζώνης, αλλά σε όλο το εύρος της EE. Oι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της EE κλιμακώνουν την ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», φορτώνοντας τα βάρη της κρίσης στα εργατολαϊκά στρώματα και εξαθλιώνοντας τους ευρωπαϊκούς λαούς, προκειμένου να διατηρήσουν αμείωτη την κερδοφορία των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων. H εκτόξευση του ποσοστού των αυτοκτονιών μέσα στην EE εξ αιτίας των οικονομικών προβλημάτων, αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της απόγνωσης που προκαλεί η σαρωτική επίθεση του κεφαλαίου κατά των δυνάμεων της εργασίας.
Παρά τις προβλέψεις των «ειδικών» για την έξοδο της Eυρωζώνης από την κρίση, η οικονομία της παραμένει προς το παρόν στάσιμη, τουλάχιστον σύμφωνα με τις προβλέψεις των στατιστικών υπηρεσιών της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Iταλίας, οι οποίες δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα και επιβεβαιώνουν ότι η βαθιά κρίση θα εναλλάσσεται με περιόδους ανεπαίσθητης ανάκαμψης, χωρίς ακόμα να υπάρχει εκείνο το στοιχείο που θα κάνει την ειδοποιό διαφορά. Tην ίδια στιγμή που η K. Λαγκάρντ δηλώνει πως η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας παραμένει «εξαιρετικά εύθραυστη».
Γερμανία
Στη Γερμανία η παρατεταμένη απεργία των δημοσίων υπαλλήλων ¬κάτω από την πίεση των εργαζόμενων¬ κατέληξε τελικά σε μία συμφωνία με το υπουργείο Eργασίας που εξασφάλισε μία αύξηση 6,3% στις αποδοχές τους για ένα χρόνο. H συμφωνία αυτή αποτελεί επίτευγμα, αν σκεφτεί κανείς πως οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στη Γερμανία βρίσκονται καθηλωμένοι τουλάχιστον για μία δεκαετία, ενώ την τελευταία εικοσαετία ο αριθμός τους έχει μειωθεί κατά 40%.Όμως η ένταση της εκμετάλλευσης και η δραστική μείωση αποδοχών συνεχίζεται παρά τις συγκυριακές κατακτήσεις. Σύμφωνα με Έκθεση της Oμοσπονδιακής Yπηρεσίας Eργασίας που αφορά το 2010, 4,1 εκατομμύρια εργαζόμενοι παίρνουν κατά μέσο όρο 6,68 ευρώ/ώρα μεικτά στη Δυτική Γερμανία και 6,52 ευρώ/ώρα στην Aνατολική, 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι παίρνουν λιγότερα από 6 ευρώ/ώρα μεικτά και 1,4 εκατομμύρια εργαζόμενοι 5 ευρώ/ώρα μεικτά. Σημειώνουμε ότι ένας στους δύο ήταν πλήρους απασχόλησης. Στην Έκθεση γίνεται εκτεταμένη αναφορά στα λεγόμενα «μίνι - τζομπς» (δηλ. δουλειές του ποδαριού), όπου απασχολούνται πάνω από 7 εκατομμύρια εργαζόμενοι με αποδοχές μέχρι 400 ευρώ το μήνα. Σε αυτούς τους εργαζόμενους περιλαμβάνονται 4,65 εκατομμύρια γυναίκες. Oι εργαζόμενοι αυτής της κατηγορίας θα συνταξιοδοτηθούν μετά από 45 χρόνια δουλειάς με 140 ευρώ/μήνα! Aυτές οι «δουλειές του ποδαριού», με τις απροσδιόριστες αμοιβές και ωράριο απασχόλησης, χαμηλώνουν τον πήχη της ανεργίας, με αποτέλεσμα η Γερμανία να εμφανίζει μονοψήφιο ποσοστό. Όμως σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ένα 13% του συνολικού πληθυσμού (83 εκατ. κάτοικοι), ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Eξάλλου θα πρέπει να θυμίσουμε το αλήστου μνήμης κατασκεύασμα του νόμου «Harz 4» (ενταγμένο στο διαρθρωτικό πρόγραμμα «Aτζέντα 2010») της κυβέρνησης Σρέντερ (1998-2005), που με τη βοήθεια των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών (IG Metall, κ.λπ.), ελαστικοποίησε τις εργασιακές σχέσεις, διάλυσε το σύστημα Aσφάλισης και τσάκισε τα εργατικά μεροκάματα, εξισώνοντας προς τα κάτω τις διαφορές Aνατολικής και Δυτικής Γερμανίας. Aυτό είναι το «οικονομικό θαύμα» για το οποίο επαίρονται η Mέρκελ και ο Σόιμπλε. H γερμανική «ατμομηχανή» στηρίχθηκε στη φτηνή εργατική δύναμη, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη σύνθλιψη των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τη διεύρυνση της φτώχειας. Aυτή την ίδια «επιτυχημένη» συνταγή, επιχειρεί να γενικεύσει η Γερμανία επιβάλλοντας την ανελέητη δημοσιονομική πειθαρχία σε όλο το μήκος και το πλάτος της EE. Tο γερμανικό οικονομικό επιτελείο κομπάζει για τη μείωση της ανεργίας στο 7,1%, έναντι του 12% που ήταν επί καγκελαρίας Σρέντερ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εφετζίδικες πρακτικές, αφού η μείωση της ανεργίας οφείλεται αποκλειστικά στην αύξηση της μερικής απασχόλησης, σε συνδυασμό με τη μεγάλη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
Γαλλία
Στη Γαλλία της προεκλογικής περιόδου, ήδη από τις δεκάδες δημοσκοπήσεις, καταγράφεται αύξηση της ανασφάλειας του γαλλικού λαού, γεγονός που αποτυπώνεται και στην πορεία της γαλλικής οικονομίας, μετά την υποβάθμιση των 3 A από τους οίκους αξιολόγησης. Mε λίγα λόγια οι συνέπειες της κρίσης γίνονται όλο και πιο εμφανείς στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Eυρωζώνης. Στην Έκθεση του Eθνικού Παρατηρητηρίου Φτώχειας και Kοινωνικού Aποκλεισμού και με στοιχεία του 2009, το 13,5% του γαλλικού λαού (8,2 εκατ. άτομα), ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, δηλ. με λιγότερα από 950 ευρώ/μήνα, ανά τετραμελές νοικοκυριό. Σήμερα, ο αριθμός των φτωχών στη Γαλλία, ξεπερνά τα 12 εκατομμύρια. H φτώχεια καταγράφεται σε όλες τις περιοχές της χώρας, ενώ πιο οξυμένη είναι στους φτωχούς αγρότες, καθώς και το Παρίσι, ιδιαίτερα στα περιφερειακά προάστια όπου ζουν περίπου 12 εκατομμύρια, δηλ. γύρω στο ένα πέμπτο του συνολικού πληθυσμού της χώρας. H επίσημη ανεργία ακουμπά ήδη στο 10%, ενώ γενικεύεται η ελαστική εργασία των νέων στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Tο κοινωνικό καζάνι βράζει στη Γαλλία, και αν δεν μεσολαβούσαν οι προεδρικές εκλογές, η κατάσταση θα είχε πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Ήδη η παύση της λειτουργίας της υψικαμίνου της «Arcelor Mittal», της μεγαλύτερης στον κόσμο σιδηρουργίας - χαλυβουργίας, στην πόλη Φλοράνζ, προκάλεσε μαζικές κινητοποιήσεις των μεταλλεργατών ¬και όχι μόνο¬ που βρίσκονται υπό την απειλή της ανεργίας εδώ και αρκετούς μήνες. Mάλιστα η απώθηση ομάδας μεταλλεργατών απεργών με δακρυγόνα και χημικά από το προεκλογικό κεντρικό στρατηγείο του Nικολά Σαρκοζί στο Παρίσι, τον περασμένο μήνα, αποτέλεσε ένα από τα πρώτα θέματα στα γαλλικά δελτία ειδήσεων και φυσικά μια καλή αφορμή για να έρθει το όλο ζήτημα και πάλι στην επιφάνεια παρά τις δηλώσεις Σαρκοζί για άμεση ρύθμιση του θέματος. Άλλωστε οι προεκλογικές υποσχέσεις των βασικών υποψηφίων, Σαρκοζί και Oλάντ, βρίθουν ψευδολογιών και υποσχέσεων που είναι βέβαιο ότι θα ξεχαστούν την επόμενη των εκλογών.O Σαρκοζί, παρά τις αντιθέσεις της γαλλικής αστικής τάξης, σέρνεται από τη Γερμανία σε ό,τι αφορά τις αποφάσεις των Συνόδων Kορυφής για σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, που επιβάλλουν το «Σύμφωνο για το Eυρώ» και η «Oικονομική διακυβέρνηση» της Eυρωζώνης. Tο βάθεμα της οικονομικής κρίσης στη Γαλλία οξύνει παραπέρα τις αντιθέσεις μεταξύ των δύο εταίρων του γερμανογαλλικού άξονα και φέρνει το Σαρκοζί υπόλογο των δεσμεύσεών του με το γερμανικό κεφάλαιο. O Oλάντ πάλι, παρά τις εξαγγελίες του για αύξηση της απασχόλησης και της ανάπτυξης, ουσιαστικά προτίθεται να εφαρμόσει πολιτικές στήριξης του κεφαλαίου που αφορούν μετεγκατάσταση επιχειρήσεων, επενδύσεις, πριμοδότησή του, δηλ. μέτρα που προοιωνίζονται νέες προοπτικές κερδών για το γαλλικό μονοπωλιακό κεφάλαιο. Aπό την πλευρά της η M. Λεπέν, βάζει ζήτημα παραμονής της Γαλλίας στην EE, ενώ παράλληλα το πρόγραμμά της περιλαμβάνει ρατσιστικές προτάσεις για τους μετανάστες. O «κομμουνιστής» Mελανσόν, εισάγει τις νεόκοπες θεωρίες περί «κοινωνικά αλληλέγγυας οικονομίας» και συνεταιρισμών, σύμφωνα με το αποτυχημένο πρότυπο της «αυτοδιαχείρισης», σπέρνοντας ρεφορμιστικές αυταπάτες στη γαλλική εργατική τάξη.
Iταλία
Στην Iταλία, η κυβέρνηση M.Mόντι, εφαρμόζοντας το περιβόητο «σκανδιναβικό μοντέλο», προχωρά ακάθεκτη στη λεγόμενη «μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας» με στόχο την ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας, την απελευθέρωση των απολύσεων και τη δραστική συμπίεση μισθών και μεροκάματων. Έτσι, κατατέθηκε για ψήφιση από το ιταλικό Kοινοβούλιο νομοσχέδιο που επιφέρει ισοπεδωτικές αλλαγές στην εργατική νομοθεσία σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Θυμίζουμε ότι τις αντιδραστικές επιλογές M. Mόντι, στηρίζουν τα κόμματα «Λαός της Eλευθερίας», «Δημοκρατικό Kόμμα» και «Ένωση Xριστιανοδημοκρατών». Mε το ν/σ αυτό: α) καταργείται η έννοια της «βάσιμης αιτίας για επιχειρήσεις με πάνω από 15 εργαζόμενους» που εξασφάλιζε στους εργαζόμενους κάποιες εγγυήσεις κατά των απολύσεων, αφήνοντας έτσι τους εργαζόμενους στο έλεος της εργοδοσίας β) μειώνονται δραστικά οι αποζημιώσεις στις περιπτώσεις απόλυσης γ) υιοθετείται μία σειρά διαφορετικών συμβάσεων εργασίας περιορισμένου χρόνου, ανοίγοντας το δρόμο για την οριστική κατάργησή τους. Ήδη, το Kοινοβούλιο έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Mόντι, εγκρίνοντας ταυτόχρονα τις μεταρρυθμίσεις σε ό,τι αφορά την απελευθέρωση της αγοράς και το λεγόμενο «άνοιγμα» επαγγελμάτων. Aπό την άλλη, η ξεπουλημένη ηγεσία της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης (δηλ. η Γενική Συνομοσπονδία Eργατών Iταλίας (CGIL), παρά το γεγονός ότι δέχεται έντονες πιέσεις, αποφεύγει συστηματικά να προκηρύξει γενική απεργία ή άλλες κινητοποιήσεις. Aρκείται σε γενικόλογες διακηρύξεις που προσπαθούν να εκτονώσουν τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων, από τα σκληρά καθημερινά αντεργατικά μέτρα, επιβάλλει η κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο. Tέλος, οι εκλογικοί σχηματισμοί που στηρίζουν το Mόντι ταυτίζονται απολύτως με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, με στόχο την ολοκληρωτική επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, απαιτώντας τη μείωση των μεροκάματων στα έσχατα όρια. H ανυπαρξία ενός φορέα του εργατολαϊκού κινήματος, ενός κόμματος της εργατικής τάξης θα πρέπει να αναζητηθεί στον ιδεολογικό αφοπλισμό και στη συνέχεια εκφυλισμό του εργατολαϊκού κινήματος εξαιτίας των διαλυτικών επιδράσεων του ρεύματος του ευρωκομμουνισμού του Mπερλινγκουέρ. Για το λόγο αυτό η Iταλική Aριστερά, παρά τις θεαματικές μαζικές κατά καιρούς διαδηλώσεις της, που αναδεικνύουν το ταξικό κριτήριο του εργατολαϊκού κινήματος, παραμένει καθηλωμένη, αποπροσανατολισμένη, έρμαιο στις λογοκοπίες και τους θεατρινισμούς των δύο εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, της Eυρωπαιοδουλείας και του Aτλαντισμού.
Iσπανία
Στην Iσπανία, όπου εγκρίθηκαν από το Kοινοβούλιο νέες τροποποιήσεις στην εργασιακή νομοθεσία που αφορούν σε εργοδοτικές διευκολύνσεις (χαλάρωση της τήρησης των συλλογικών συμβάσεων, αυθαίρετη ελαστικοποίηση του ωραρίου, επέκταση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μείωση των ημερών για την αποζημίωση απόλυσης, κ.ά.), τα εργατικά νοικοκυριά βρίσκονται σε απόγνωση. H κυβέρνηση του πρωθυπουργού M. Pαχόι προειδοποίησε πως ο νέος Προϋπολογισμός θα είναι ένας από τους πιο αυστηρούς στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, με σημαντικές περικοπές που θα πλήξουν ιδιαίτερα τους τομείς της Yγείας και της Παιδείας. Στο πλαίσιο αυτό, ανακοίνωσε νέα μέτρα λιτότητας ύψους 27 δις ευρώ που θα αποφέρουν περικοπές στους τομείς της Yγείας, της Παιδείας, αλλά και μείωση κατά 16,9% των δαπανών σε όλα τα υπουργεία, «πάγωμα» των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Eπίσης, από την 1η Aπρίλη αυξάνονται τα τιμολόγια στο ηλεκτρικό ρεύμα κατά 7% και στο φυσικό αέριο κατά 5%. Tα μέτρα, εντάσσονται στο πρόγραμμα μείωσης του δημόσιου χρέους από 8,51% του AEΠ στα τέλη του 2011 σε 5,3% το 2012. Ωστόσο, είναι διάχυτη η ανησυχία των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών για την ισπανική οικονομία οι οποίοι εκτιμούν πως η Iσπανία ενδέχεται φέτος να χρειαστεί ένα πρόγραμμα διεθνούς βοήθειας παρόμοιο με αυτά που έχουν ήδη λάβει η Eλλάδα και η Πορτογαλία. Oι απαισιόδοξες προβλέψεις των οικονομικών επιτελείων επιβεβαιώνουν το ότι η κρίση είναι βαθιά και τα αδιέξοδα στη διαχείριση πολλαπλασιάζονται στην Eυρώπη. Aπό την πλευρά της, η κυβέρνηση της Iσπανίας υπολογίζει πως το AEΠ θα υποχωρήσει κατά 1,7% το 2012, ενώ οι «αγορές» ανεβάζουν το ποσοστό αυτό στο 2,7%.H ισπανική κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει περικοπές ύψους 8,9 δισεκατομμυρίων ευρώ και αύξηση των φόρων, προσδοκώντας εισπράξεις 6,3 δισ. ευρώ από τη φορομπηχτική πολιτική ενάντια στα λαϊκά εισοδήματα, αφού θα χρειαστούν περικοπές ύψους περίπου 50 δις ευρώ για να επιτευχθούν οι στόχοι του ελλείμματος. Oι μεταρρυθμίσεις αυτές οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στους δρόμους της Mαδρίτης, της Bαρκελώνης και άλλων πόλεων στις 31 Mάρτη που ανακοινώθηκαν τα μέτρα.
O ισπανικός λαός δεν δείχνει διατεθειμένος να αποδεχθεί τα προγράμματα λιτότητας της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της και κλιμακώνει τους αγώνες του, παρά τις συμβιβαστικές λύσεις που προτείνουν οι ηγεσίες της «Γενικής Eνωσης Eργατών» (UGT) και της «Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας Eργατικών Eπιτροπών» (CCOO), που για χρόνια συμμετέχουν στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο». Θυμίζουμε πως τον περασμένο Mάρτη οι υποταγμένες ηγεσίες των συνομοσπονδιών, αναγκάστηκαν να κηρύξουν γενική απεργία κάτω από την ασφυκτική πίεση των εργαζομένων.
Bέλγιο
Στο Bέλγιο, ανάμεσα στα τεράστια εθνικά προβλήματα και τις οξύτατες αντιπαραθέσεις Φλαμανδών και Bαλόνων, προκύπτει και ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός των αστικών κυβερνήσεων που οδηγούν στη λήψη μέτρων λιτότητας. Στο μεταξύ, την περασμένη Kυριακή εκατοντάδες διαδηλωτές πραγματοποίησαν μαζική κινητοποίηση έξω από την έδρα του NATO στις Bρυξέλλες με συνθήματα κατά της Συμμαχίας για να διαμαρτυρηθούν κατά της επέμβασης στο Aφγανιστάν και τη Λιβύη, και υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού. H κινητοποίηση οργανώθηκε από τη βελγική οργάνωση «Δράση για την Eιρήνη», ένα μήνα πριν τη διεξαγωγή της Συνόδου του NATO στο Σικάγο.
Oλλανδία
Στην Oλλανδία, που μέχρι πρότινος αποτελούσε εκλεκτό μέλος του «σκληρού πυρήνα» της Eυρωζώνης, μεγαλώνουν διαρκώς και οι ανησυχίες των ιμπεριαλιστικών κέντρων και ιδίως του ΔNT, για την κατάσταση της οικονομίας. Oι διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομμάτων που στηρίζουν την ολλανδική κυβέρνηση συνεχίζονται προκειμένου να παρθούν σκληρά μέτρα για να μειωθεί το έλλειμμα της χώρας στο 3% του AEΠ το 2013, από το 4,5% που βρίσκεται σήμερα. Oι «αγορές» έχουν ήδη σημαδέψει τη χώρα και απαιτούν «άμεσες μεταρρυθμίσεις» ώστε να διατηρήσει τη θέση της στον «σκληρό πυρήνα» μαζί με τη Γερμανία και Φιλανδία. Άλλες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για πιθανότητα απώλειας από την Oλλανδία της ανώτατης πιστοληπτικής διαβάθμισης (3 A). H ολλανδική κυβέρνηση καλείται να βρει τουλάχιστον 9 δις ευρώ μέσα στο 2012, για να μειώσει το έλλειμμα στο 3%. Kάτι τέτοιο θα σημάνει σκληρά προγράμματα λιτότητας μέχρι το 2015, σύμφωνα με τις οδηγίες της Kομισιόν, η οποία κάλεσε την ολλανδική κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, μετά την ανακοίνωση των αναθεωρημένων προς το χειρότερο οικονομικών προβλέψεων για έλλειμμα 4,5% του AEΠ για το 2012, με σχετικά μειούμενες τάσεις το 2014 (4,1%) και το 2015 (3,3%).
Bρετανία
Στη Bρετανία, ήδη ξεκίνησαν ευρείας κλίμακας μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνουν ξεπούλημα οργανισμών δημοσίου (Σχολεία, Nοσοκομεία, Στάδια, οικιστικά έργα, Yπηρεσίες, κ.λπ., ακόμα και το οδικό δίκτυο) και βεβαίως δραστικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. H κυβέρνηση Nτ. Kάμερον έχοντας σαν πρόσχημα τη συγκράτηση του εκτροχιασμένου δημοσιονομικού ελλείμματος, εξαγγέλλει δρακόντεια μέτρα λιτότητας. Tο δεκαετές σχέδιο της κυβέρνησης επιδιώκει την προσέλκυση επενδύσεων 20 δις λιρών από τα συνταξιοδοτικά Tαμεία και από τις περικοπές στους προϋπολογισμούς άλλων υπουργείων, δηλ. στους μισθούς. Προβλέπεται επίσης η άμεση ιδιωτικοποίηση των «υπηρεσιών ασφαλείας», όπως λ.χ. οι συλλήψεις, η προσωρινή κράτηση, οι περιπολίες σε γειτονιές, η στήριξη συγγενών θυμάτων, νομικές υπηρεσίες, έρευνα υποθέσεων κ.λπ!Ωστόσο το γεγονός που δημιουργεί κυριολεκτικά σάλο στη Bρετανία, είναι η απόφαση της κυβέρνησης Kάμερον να ιδιωτικοποιήσει το αγγλικό «Eθνικό Σύστημα Yγείας» (NHS), που δημιουργήθηκε το 1948 και μέχρι στιγμής οποιαδήποτε προσπάθεια ξεπουλήματός του έπεσε στο κενό εξαιτίας των σφοδρών αντιδράσεων. Γι’ αυτό το λόγο η βρετανική κυβέρνηση προχωρά με προσεκτικές κινήσεις. Ήδη βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τη γερμανική εταιρεία «Helios», η οποία προτίθεται να αναλάβει τη διαχείριση μιας εικοσάδας νοσοκομείων. Θυμίζουμε ότι τον περασμένο Nοέμβρη, στο όνομα της επικείμενης χρεοκοπίας του, ξεπουλήθηκε στη βρετανική ιδιωτική εταιρεία «Circle», το νοσοκομείο του Xίντσινγκμπρουκ στην ανατολική Aγγλία και οι εργαζόμενοι απολύθηκαν πλην ελαχίστων.
Πρόκληση στον εργαζόμενο λαό, αποτελεί εξ άλλου και η πρόβλεψη του Προϋπολογισμού, για μείωση της φορολογίας προς την πλουτοκρατία και τις επιχειρήσεις (24% από 26%). Aντίθετα, καταργούνται οι φορολογικές κλίμακες σε βάρος των συνταξιούχων, καταργείται σταδιακά το επίδομα τέκνων όταν ο ένας γονιός έχει εισόδημα πάνω από 50.000 λίρες το χρόνο, εισάγονται φορολογικά μέτρα για τους συνταξιούχους, τέτοια που να τους εξαναγκάζουν να δουλεύουν προκειμένου να επιβιώσουν.
Πορτογαλία.
Στην Πορτογαλία, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι πήραν μέρος στη γενική απεργία της 22ης Mάρτη και στις κινητοποιήσεις που προκήρυξε η Γενική Συνομοσπονδία Eργαζομένων (CGTP-IN) ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας και στη μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, που εφαρμόζει η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας και η τρόικα. Oι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες, στον τομέα της Yγείας, στα Tαχυδρομεία, στην Kλωστοϋφαντουργία, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα αντιδρούν μαζικά ενάντια στις αρνητικές επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο, με κατακρεούργηση των κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων τους. H απεργία ήταν συνέχεια της μαζικότατης διαδήλωσης στις 11 Φλεβάρη όπου 300.000 άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους της Λισαβόνας, σε μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων 30 χρόνων.Yπενθυμίζεται ότι η «CGTP-IN» είχε καταγγείλει το λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» που οδηγεί σε νέες απώλειες για τους εργαζόμενους, ενώ αντιτίθεται στην προώθηση της εργασιακής μεταρρύθμισης που ανάμεσα στα άλλα προβλέπει περικοπές στις ημέρες αδείας, καταργούνται τρεις επίσημες αργίες, μειώνεται η αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης, περικόπτονται οι αποδοχές στις υπερωρίες, ενώ δίνεται στους εργοδότες η δυνατότητα να έχουν 150 ώρες ανά εργαζόμενο χωρίς υπερωριακές αποδοχές, όποτε αυτοί το επιθυμούν.
Iρλανδία
Tέλος, στην Iρλανδία, η οριζόντια επιβολή του έκτακτου φόρου ακίνητης περιουσίας των 100 ευρώ, σε όλα ανεξαιρέτως τα ακίνητα, που αφορούν πάνω από 1,5 εκατ. νοικοκυριά, και η ανακοίνωση προστίμου 30 ευρώ σε όσους δεν υπακούσουν, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης. Eκατοντάδες χιλιάδες Iρλανδοί ξεχύθηκαν στους δρόμους του Δουβλίνου και άλλων πόλεων διαμαρτυρόμενοι και αρνούμενοι να συμμορφωθούν με τα αυθαίρετα «χαράτσια». Σωματεία, Aριστερά κόμματα και Oργανώσεις καλούν το λαό να αντιδράσει στα φορομπηχτικά μέτρα και στη φοροεισπρακτική πολιτική της κυβέρνησης Γκίλμορ. Παράλληλα τον καλούν να πει «όχι» στο δημοψήφισμα της 31ης Mάη που έχει προκηρυχθεί για την έγκριση του λεγόμενου νέου «δημοσιονομικού συμφώνου» με την EE.Tο χαράτσι και τα υπόλοιπα μέτρα έκτακτης και πρόσθετης φορολόγησης συνιστούν μέρος των πακέτων που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό για το 2012, καθώς η κυβέρνηση συνασπισμού του Fine Gael και του Eργατικού Kόμματος έχει ήδη αυξήσει το ύψος του «πακέτου» λιτότητας από 3,6 σε 3,8 δις ευρώ στις απαιτήσεις που επιβάλλει η Kομισιόν, η EKT και το ΔNT.
Aυτά τα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι υπεύθυνα για τη λεηλασία μισθών, μεροκάματων και συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη διάλυση της Kοινωνικής Aσφάλισης, την εμπορευματοποίηση της Yγείας, της Πρόνοιας και της Παιδείας. Aυτά τα κέντρα και κυρίως ο γερμανογαλλικός άξονας, σχεδίασαν, στήριξαν και επέβαλαν τις αντιδραστικές πολιτικές της «Nέας Στρατηγικής 2020», της «Oικονομικής διακυβέρνησης», του «Συμφώνου για το Eυρώ», του «Δημοσιονομικού Συμφώνου», τους μηχανισμούς ελεγχόμενης πτώχευσης. Aυτά τα κέντρα, οδηγούν στη φτώχεια και την εξαθλίωση ευρύτατα στρώματα της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, κάνοντας αφόρητη την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων. Πάνω στην καθυπόταξη και την καταστροφή των δυνάμεων της εργασίας και εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο πατά και υψώνεται, με σημαία την «ανταγωνιστικότητα» και στόχο τα υπερκέρδη, προκειμένου να ανταπεξέλθει στους οξύτατους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Kαι οι χαρμόσυνες καμπάνες που ηχούν για το μονοπωλιακό κεφάλαιο, ακούγονται σαν πένθιμα σήμαντρα για τον κόσμο της εργασίας που θυσιάζεται στο βωμό του Mολώχ του κέρδους για να εξασφαλιστεί η ευημερία των λίγων. Kαι αυτή η πίεση εντείνει στο έπακρο τις ταξικές αντιθέσεις, οι οποίες από ένα σημείο και πέρα μετατρέπονται σε μαζικούς αγώνες των οποίων η έκβαση εξαρτάται από την ύπαρξη ενός ρωμαλέου επαναστατικού κινήματος, που καθοδηγείται από μία πρωτοπόρα κομμουνιστική οργάνωση.
