Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Το κουτί Άλφα ή την κουρτίνα Δύο;

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μάη, όπως φάνηκε και από τις αντιδράσεις των βασικών κέντρων εξουσίας κυρίως εκτός (αλλά και εντός) Ελλάδας, αποτέλεσαν ένα σοβαρό πλήγμα στο πολιτικό σύστημα διαχείρισης του ιμπεριαλισμού και της άρχουσας τάξης. Απέδειξαν ότι αυτός ο χιλιοβασανισμένος αλλά και αγωνιζόμενος λαός, όχι μόνο δεν είναι … χαζός και χαϊβάνι (που, όπως λένε διάφοροι, ενώ τον κοροϊδεύουν οι πολιτικοί αυτός στο τέλος πάει και τους ψηφίζει) αλλά και δείχνει διατεθειμένος να χειραφετηθεί από την πολιτική επιρροή των βασικών αστικών κομμάτων. Κυρίαρχο υπόβαθρο πάνω στο οποίο πάτησαν αυτές οι τάσεις και που εκφράστηκαν στις εκλογές, ήταν οι συνεχείς, μαζικές και μαχητικές αντιστάσεις και αγώνες που αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Χωρίς την ενεργή συμμετοχή της πλειοψηφίας του λαού στο μαζικό κίνημα και στην πάλη είναι βέβαιο ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς διαφορετικό, και σίγουρα όχι τόσο … πρωτόγνωρο.
Γι’ αυτό και την επομένη των εκλογών, στη βάση αυτής της διαπίστωσης, το σύστημα συνολικά – και σε αυτό περιλαμβάνω και τις κεντροαριστερές ή «αριστερές» δυνάμεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγους κλπ., έσπευσε να καλουπώσει το πολιτικό σκηνικό (μετεκλογικό και προεκλογικό) σε αυστηρά κοινοβουλευτικά και εκλογικά πλαίσια. Σαφής η προσπάθεια να παραμείνει ο λαός καθηλωμένος και στο περιθώριο των εξελίξεων, να ξεθωριάσει ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στους αγώνες της διετίας, να μετατραπεί σε απλό ψηφοφόρο και θεατή ενός «νέου»(;;;) πολιτικού σκηνικού που στηνόταν.
Σε αυτό το πλαίσιο έχει βρεθεί και το μοντέλο πολιτικής αντιπαράθεσης, που μετουσιώνεται στο φοβικό δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ». Είναι ένα δίλημμα το οποίο προβάλλεται στην πρώτη γραμμή γιατί ακριβώς δεν αφορά την επίλυση κανενός από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός σήμερα. Δηλαδή, για να το ξεκαθαρίσω, δε θεωρώ ότι η μια ή η άλλη εξέλιξη θα έχει σα συνέπεια να λυθούν ή να μη λυθούν τα προβλήματα επιβίωσης του λαού μας. Θεωρώ ότι τόσο εντός ευρώ όσο και εκτός ευρώ, και εφόσον την πρωτοβουλία των αποφάσεων και των εξελίξεων εξακολουθήσει να την έχει το στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου,  η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση θα συνεχίσουν να οξύνονται και οι πολιτικές που θα προωθηθούν θα έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά τσακίσματος και υποδούλωσης της εργατικής τάξης και του λαού μας. Προσπερνώντας λοιπόν την ανάλυση που θα μπορούσαν να κάνουν οι ανά τον κόσμο σχολές οικονομολόγων, για το εφικτό ή μη της αποπομπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη (προσωπικά ως …  σεισμολόγος δεν μπορώ να εκφέρω εμπεριστατωμένη άποψη επ’ αυτού) και δεχόμενος ως πιθανή μια έξοδο από το ευρώ και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, πιστεύω ότι και στις δυο περιπτώσεις η πορεία στην οποία θα συρθεί ο λαός μας, θα είναι μια πορεία δυστυχίας και εξαθλίωσης.
Αυτό θεωρώ ότι αποτελεί και ένα από τα βασικά καθήκοντα, σε επίπεδο πολιτικής αποκάλυψης και εξήγησης, που έχει μπροστά της η Αριστερά. Τουλάχιστον η Αριστερά που αντιλαμβάνεται ότι αυτό το σύστημα, αυτή η κοινωνία δεν έχει να προσφέρει στην ανθρωπότητα τίποτε άλλο εκτός από τον όλεθρο και ότι το μέλλον τους θα πρέπει να το αναζητήσουν οι λαοί εκτός των όρων λειτουργίας του ιμπεριαλισμού και σε σύγκρουση μαζί του.
Έφτασε η ώρα λοιπόν να μιλήσουμε (εννοώ το λαό) θαρραλέα μεταξύ μας. Να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα, πέρα από αυταπάτες και παραμύθια που μας πλασάρουν από δεξιά και «αριστερά».
Από τη μια η παραμονή στο ευρώ (και την ΕΕ φυσικά) με τη χώρα στον … αυτόματο πιλότο του μνημονίου (ή των μνημονίων, αφού είναι βέβαιο ότι έρχονται και άλλα). Είναι η επιλογή του κουτιού Άλφα.
Είναι ένας δρόμος που δεν υπόσχεται στο λαό μας τίποτα άλλο παρά θυσίες και δεινά επ’ αόριστον χωρίς ορίζοντα ανάκαμψης ή αντιστροφής αυτής της πορείας. Ένας δρόμος που δεν οδηγεί στην έξοδο από την κρίση, αφού η κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και δε θα εξαρτηθεί από το τι θα κάνει η Ελλάδα. Αυτό φαίνεται πλέον ξεκάθαρα με βάση την επέκταση της επίθεσης των ιμπεριαλιστών και σε άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ισπανία και έπεται Ιταλία και….). Είναι ο δρόμος της εφαρμογής των σχεδίων της χρεωκοπίας του λαού και της χώρας, απλώς χωρίς να αναγράφεται η λέξη αυτή στη συσκευασία. Είναι ένας δρόμος που αποτελεί μονόδρομο για τις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία) για να αποσπάσουν ακόμα περισσότερο πλούτο, να συγκεντρώσουν ακόμα μεγαλύτερα κεφάλαια στα χέρια τους από την ερήμωση και διάλυση των περιφερειακών, εξαρτημένων χωρών της Ευρώπης, από την αρπαγή και έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των υποδομών και παραγωγικών τομέων (ενέργεια, μεταποίηση, κατασκευές, μεταφορές, επικοινωνίες κλπ.) χωρών σαν την Ελλάδα. Είναι ένας δρόμος που όταν ο οικονομικός πόλεμος μεταξύ των ιμπεριαλιστών φτάσει σε ένα κρίσιμο όριο «απόδοσης» και «αποτελεσματικότητας» θα οδηγήσει σε πολιτικές (ήδη τις βλέπουμε να εκδηλώνονται απροκάλυπτα) και στρατιωτικές επεμβάσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη και έπεται Συρία κλπ.) Είναι ο δρόμος της υποταγής στα ξένα αφεντικά, ο δρόμος που 200 χρόνια τώρα μας φέρνει καθυστέρηση, φτώχεια και δυστυχία, ο δρόμος της οριστικής παραίτησης από κάθε δικαίωμα να ορίσουμε μόνοι μας τη ζωή και το μέλλον μας. Σε αυτό το δρόμο θέλουν να μας σύρουν ξανά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη μας σερβίρουν την επιλογή της … κουρτίνας Δύο. Είναι η επιλογή παραμονής στην ΕΕ, η αποδοχή του πλαισίου εξάρτησης, η παραδοχή ότι «μόνοι μας ρε παιδιά δεν μπορούμε», με ταυτόχρονη αναζήτηση συμμάχων «με κατανόηση και λογική». Όχι δεν πρόκειται ούτε για «επαναδιαπραγμάτευση», ούτε για «απαγκίστρωση», ούτε για «καταγγελία» του μνημονίου. Όλα αυτά τα «δυναμικά» και «ριζοσπαστικά» συνθήματα δεν είναι τίποτα άλλο από πυροτεχνήματα που νομίζουν ότι απευθύνονται σε υποτιθέμενες δυνάμεις εντός της ΕΕ που πρεσβεύουν μια άλλη «μεθοδολογία» λειτουργίας της ΕΕ. Βέβαια η στάση τόσο της Γαλλίας όσο και άλλων (Ιταλία κ.α.) δεν αφήνει πολλά περιθώρια αυταπατών. Αυτός είναι ο δρόμος που σε ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ (αλλά όχι από την ΕΕ) δε θα διαφέρει και πολύ από τον προηγούμενο. Δεν πρόκειται για το δρόμο της «εθνικής αξιοπρέπειας» και της «αυτόνομης πορείας» όπως διακηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πολύ απλά ο δρόμος αυτός, είναι ένας δρόμος που πάλι θα επιβληθεί από τον ιμπεριαλισμό, που πάλι θα φέρει τη σφραγίδα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης από τα αρπακτικά της ΕΕ. Είναι ένας δρόμος που θα οδηγήσει ξανά στη φτώχεια και την ανέχεια, καθώς οι ιμπεριαλιστές με συνεχείς επεμβάσεις και εκβιασμούς οικονομικού (και όχι μόνο) χαρακτήρα θα προσπαθούν να διαμορφώσουν νέα εργαλεία και μέσα ελέγχου και υπερεκμετάλλευσης του λαού μας απαιτώντας παράλληλα το ξεπούλημα της χώρας για ένα κομμάτι ψωμί. Είναι ένας δρόμος που υποτίθεται αμφισβητεί τον ασφυκτικό στραγγαλισμό των ξένων μονοπωλιακών ομίλων χωρίς όμως να προβλέπει κάποιον ενεργό ρόλο για τη μοναδική κοινωνική δύναμη που μπορεί να αμφισβητήσει και να σπάσει αυτό το πλαίσιο κυριαρχίας: Την εργατική τάξη, το λαό και το μαζικό τους κίνημα. Ευαγγελίζεται την αμφισβήτηση και την ανατροπή με απούσες και αφοπλισμένες τις πραγματικές δυνάμεις αμφισβήτησης και ανατροπής.

Που φτάσαμε λοιπόν; Αδιέξοδο;
Ναι, αλλά όχι ακριβώς! Αυτοί οι δυο δρόμοι είναι ουσιαστικά οι δυο λωρίδες κυκλοφορίας του ίδιου ρεύματος που οδηγεί κατευθείαν στον τοίχο, στο αδιέξοδο. Και θα πρέπει ο λαός μας να αρχίσει να ψάχνει συστηματικά και οργανωμένα τρόπο διαφυγής (με μια έννοια ήδη το κάνει το τελευταίο διάστημα, έστω και όχι καθοδηγημένα).
Θα πρέπει να βγούμε από την άσφαλτο!
Να εγκαταλείψουμε τους φωτεινούς σηματοδότες και τις πινακίδες  και να ακολουθήσουμε το χωματόδρομο με τις λακκούβες, τις λάσπες, και τα αγκάθια. Και πάντα μόνοι μας. Χωρίς προστάτες και οδικούς χάρτες. Μόνο με τις δικές μας δυνάμεις και με μπροστάρηδες αυτούς που θα αναδείξουμε εμείς με τους αγώνες μας, θα μπορέσουμε να βρούμε το δρόμο προς την πραγματική πρόοδο και αναγέννηση.
Και ο δρόμος αυτός, ο δικός μας, θα είναι ακόμα πιο δύσκολος από τους δυο προηγούμενους. Ας μη γελιόμαστε. Βρισκόμαστε ήδη εν μέσω μιας αναμέτρησης, ενός παρατεταμένου πολέμου με εχθρό το στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, το στρατόπεδο της κοινωνικής οπισθοδρόμησης, της παρακμής, της εξαθλίωσης και του ολέθρου. Θα χρειαστεί, να δώσουμε μάχες ξανά και ξανά και ξανά. Μετά από κάθε ήττα να ξανασηκωθούμε όσο πιο γρήγορα και πεισμωμένα μπορούμε. Μετά από κάθε νίκη (γιατί θα υπάρξουν και αυτές) να οργανωθούμε ακόμα πιο καλά, να γίνουμε ακόμα πιο πολλοί και αποφασισμένοι. Θα συναντήσουμε τη λυσσασμένη αντίδραση του ιμπεριαλισμού όλο και πιο άγρια όσο σηκώνουμε το κεφάλι. Ας φανταστεί ο καθένας μας, αν τώρα που απλώς αποφασίσαμε να ψηφίσουμε διαφορετικά από ότι τους βόλευε ασκούνται τόσοι εκβιασμοί και απειλές από τους ιμπεριαλιστές, τι μέσα είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν σε μια μελλοντική άνοδο και ανασυγκρότηση του κινήματός μας σε επαναστατική κατεύθυνση ή σε περίπτωση που πάρει ο λαός την εξουσία.
Τα χρόνια που θα έρθουν σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι δύσκολα και απαιτητικά. Θα απαιτούν θυσίες αλλά θυσίες που θα τις κάνουμε συνειδητά γιατί θα τις κάνουμε για εμάς και τα παιδιά μας και θα ξέρουμε ότι τότε πραγματικά θα πιάσουν τόπο.
Ας μη μας τρομάζουν! Ξέρουν και οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές ότι ο λαός μας δεν είναι μόνος του σε αυτή την αναμέτρηση. Έχουμε στο πλευρό μας τους λαούς όλης της Ευρώπης, της Αφρικής και του κόσμου. Ξέρουν πολύ καλά ότι όλοι οι λαοί είναι σε αναβρασμό και μια σπίθα αρκεί για να πάρει φωτιά η Ευρώπη. Και τότε το ντόμινο των κοινωνικών εκρήξεων που ενδεχομένως θα ξεσπάσει, θα κάνει το άλλο ντόμινο της «εξόδου μιας χώρας από το ευρώ» να μοιάζει με παιδική χαρά. Αυτό είναι το ντόμινο που τρέμουν, γιατί σε αυτό το ντόμινο θα τρέχει ο κάθε ιμπεριαλιστής να μαζέψει το «νοικοκυριό» του και … δε θα φτάνει! 

Ούτε κουτί Άλφα, ούτε κουρτίνα Δύο!
Ο λαός μας, όλοι εμείς, τα διλήμματά τους θα τα στείλουμε στο αρχείο των προεκλογικών τους  εκπομπών.

Εμείς θα κατεβούμε το χωματόδρομο και θα παίξουμε ντόμινο στην παραλία!

Ο σεισμολόγος