Η ομιλία του Κ. Μπεκιάρη στην εκδήλωση της Αθήνας

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Λίγες μόλις ημέρες πριν από τις εκλογές, οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των δυνάμεων του συστήματος προς το λαό επανέρχονται ακόμη πιο έντονα, ακόμη πιο σφοδρά. Το ντόπιο αστικό μπλοκ εξουσίας και οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού προσπαθούν, με νύχια και με δόντια, να πισωγυρίσουν το λαό, να τον ξαναβάλουν στο περιθώριο, να ακυρώσουν το ηχηρό μήνυμα που έδωσε στις 6 του Μάη ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της καταστολής και της υποτέλειας. Ενάντια στα μνημόνια και το αλυσόδεμα του λαού και της χώρας στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, των ΗΠΑ, του ΔΝΤ.

Κλονίστηκαν συθέμελα οι αστικές δυνάμεις βλέποντας τα δύο βασικά πολιτικά στηρίγματά τους, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, να καταγράφουν τεράστιες εκλογικές απώλειες και, ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, να καταβαραθρώνεται. Καταποντίστηκε το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, που τόσο πρόθυμα συνέβαλε στη αντιδραστική συγκυβέρνηση και στην προώθηση αυτής της βάρβαρης πολιτικής.
Η μαζική λαϊκή οργή, οι μεγαλειώδεις, παρατεταμένοι και αποφασιστικοί αγώνες του προηγούμενου δίχρονου ενάντια στην επέλαση της βαρβαρότητας και η αποστοίχιση από τις δυνάμεις του δικομματισμού αποτυπώθηκαν με πολύ ξεκάθαρο τρόπο στις κάλπες, βυθίζοντας το αστικό πολιτικό σύστημα σε μια μακριά περίοδο αστάθειας.

Ωστόσο, το σύστημα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει πίσω. Δεν πρόκειται να υποχωρήσει από αυτό που έχει πετύχει μέχρι τώρα σε βάρος του λαού και της εργατικής τάξης. Γνωρίζει πολύ καλά τον πραγματικό συσχετισμό δύναμης και αυτόν θέλει να παγιώσει ή -ακόμη καλύτερα- να τον στρέψει ακόμη περισσότερο προς το μέρος του. Γνωρίζει ότι ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά η εργατική τάξη βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Όμως, γνωρίζει επίσης ότι τα δικά του γοργά βήματα, η ανελέητη αντιλαϊκή επίθεση που έχει εξαπολύσει, θα συνοδευτούν και από αντίστοιχα βήματα αντίστασης και οργάνωσης της πάλης από την πλευρά του λαού και των εργαζομένων. Γι’ αυτό και προετοιμάζεται.
Στόχος του, να διατηρήσει τον έλεγχο, να παραμείνει το «παιχνίδι» σε πλαίσια που μπορεί να διαχειριστεί. Και κυρίως, να συνεχιστεί η πολιτική της αφαίμαξης του λαού, της ισοπέδωσης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της βίαιης μεταφοράς πλούτου από την εργατική τάξη προς το κεφάλαιο, της καταλήστευσης της χώρας.
Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να βρεθούν οι μάζες στο περιθώριο. Να παρθεί η πρωτοβουλία από τα χέρια τους. Να επανέλθει -έστω και προσωρινά- η κανονικότητα.
Μέσα στις λίγες εβδομάδες από τις 6 Μάη, οι δυνάμεις του συστήματος έχουν κάνει σοβαρά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Και δεν εννοούμε φυσικά την -όπως όπως- συγκόλληση των δυνάμεων του δεξιού μπλοκ. Εννοούμε -κυρίως- το ότι συνολικά η πολιτική ατζέντα στο διάστημα αυτό έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά.
Αποτελεί επιτυχία του συστήματος το ότι έφτασε να προβάλλει ως αδιαμφισβήτητη η αναγκαιότητα της παραμονής στην ΕΕ. Είναι επιτυχία του το ότι έχει νομιμοποιηθεί η έννοια της «επανα-διαπραγμάτευσης» (με τις όποιες παραλλαγές της), συντηρώντας τις αυταπάτες περί δήθεν ισοτιμίας των μελών της ΕΕ. Είναι επιτυχία του το ότι η παραμονή στην ευρωζώνη θεωρείται ως σανίδα σωτηρίας και το ευρώ ως εργαλείο ανάπτυξης και όχι ως εργαλείο επιβολής και λεηλασίας. Και -κυρίως- αποτελεί επιτυχία του συστήματος το ότι, εδώ και τέσσερεις μήνες, οι αγώνες έχουν κοπάσει, δίνοντας τη θέση τους στις εκλογικές αυταπάτες που τόσο πρόθυμα καλλιέργησαν και καλλιεργούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ αλλά και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Αυτές τις επιτυχίες, μαζί με τα κάθε λογής πρόθυμα αναχώματα, δεξιά και αριστερά, που ανέδειξαν οι εκλογές της 6ης Μάη (ακόμη και τη φασιστοσυμμορία της Χρυσής Αυγής), το σύστημα όχι μόνο έχει σκοπό να τις αξιοποιήσει (και ήδη το κάνει), αλλά θα επιχειρήσει να τις πάει ακόμη παραπέρα. Να διαμορφώσει πολιτικές κυβερνητικές λύσεις που θα μπορούν να σταθούν και να προωθήσουν τους βασικούς του στόχους. Στόχοι που παραμένουν σταθεροί και αμετακίνητοι, όπως εξάλλου φροντίζουν να υπογραμμίζουν οι καθημερινές δηλώσεις, απειλές, πιέσεις και εκβιασμοί, απ’ όλα τα κέντρα του.
Σε αυτήν την προσπάθεια διαμόρφωσης κυβερνητικών λύσεων, οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού εμφανίζονται διατεθειμένες (κατ’ αρχάς σε επίπεδο δηλώσεων) να χαλαρώσουν στοιχειωδώς το ασφυκτικό πλαίσιο που έχουν επιβάλει στην κεφαλαιοκρατική αστική τάξης της χώρας μας, ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει το ρόλο της.
Μάλιστα, στην ίδια λογική αφήνουν να «αιωρείται» η εντύπωση ότι είναι πιθανή και μια κάποια λείανση των άγριων και βάρβαρων μορφών της επίθεσης. Εντύπωση που αναπαράγεται μέσα από και από μια σειρά υποσχέσεις που έχουν ξαναρχίσει να δίνουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Ας μην γελιόμαστε! Στόχος τους είναι η -έστω και προσωρινή- εκτόνωση της οργής των λαϊκών μαζών και ο έλεγχος των αντιδράσεών τους.
Η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ καλεί το λαό να βάλει φρένο σε αυτήν την επιχείρηση αναστύλωσης του αστικού πολιτικού μπλοκ. Να απαντήσει στο πραγματικό δίλημμα που ήταν και παραμένει: «με το λαό στους δρόμους για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ή με την υποταγή»;
Σε αυτό το δίλημμα δεν χωρούν εύκολες λύσεις ή απαντήσεις «ταχείας υλοποίησης». Και δεν χωρούν καθυστερήσεις. Είτε αυτές γίνονται στο όνομα της αυταπάτης για μια «άλλη Ευρώπη», όπως το θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε στο όνομα της αναμονής για τη «λαϊκή εξουσία», όπως το θέτει το ΚΚΕ. Κάθε λεπτό απουσίας του λαού από τους δρόμους είναι χρόνος πολύτιμος για τις δυνάμεις της αντίδρασης.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Στο επόμενο διάστημα θα κριθούν πολλά και πολλοί. Και κριτήριο δεν μπορεί να είναι άλλο από το πόσο συμβάλλει ο καθένας στην προετοιμασία του λαού και της εργατικής τάξης γι’ αυτό με το οποίο θα βρεθούν αντιμέτωποι. Αυτό δεν αφορά μόνο το τι θα βγάλει η κάλπη στις 17 του Ιούνη. Αφορά, κυρίως, τα όσα πυροδοτούν καθημερινά οι λυσσαλέοι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών. Ανταγωνισμοί που τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από την κρίση. Ανταγωνισμοί που αναζητούν τη λύση τους σε όλο και πιο επικίνδυνα για τους λαούς επίπεδα, που φτάνουν έως και σε θερμές αναμετρήσεις.
Ο συναγωνισμός Αμερικάνων και Γάλλων σε απειλές και σχέδια επέμβασης στη Συρία, η συνεχής επαναφορά του ζητήματος του Ιράν, η συνολικότερη αναστάτωση που πυροδοτείται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με αφορμή τις ΑΟΖ, η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας για την αντιπυραυλική Ασπίδα και η διεκδίκηση ενός πιο αναβαθμισμένου ρόλου από την Κίνα, δεν αποτελούν απλά «περιφερειακά» ζητήματα, αλλά κορυφαία ζητήματα που μπορούν ανά πάσα στιγμή να τροφοδοτήσουν επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς.
Όποιος αγνοεί αυτόν τον παράγοντα, όποιος αρνείται να δει την ευρύτερη κίνηση και δράση του ιμπεριαλισμού στην περιοχή και παγκόσμια, αλλά και όποιος αγνοεί ή παραβλέπει τα μύρια όσα νήματα εξάρτησης της ντόπιας άρχουσας τάξης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, τον υποτελή αλλά και τυχοδιωκτικό της ρόλο, προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες στο κίνημα.
Όποιος ισχυρίζεται ότι για την κατάσταση φταίει η κακιά Μέρκελ, όποιος αποκρύβει την έκταση της μάχης που έτσι και αλλιώς θα δοθεί, όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη πορεία μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, όποιος υποστηρίζει ότι η ανακούφιση του λαού θα έρθει από την «κατάλληλη» και «επιστημονικά τεκμηριωμένη διαπραγμάτευση» με τους δυνάστες του λαού ΕΕ-ΔΝΤ-ΗΠΑ δεν μπορεί και δεν θέλει να συμβάλει στη συγκρότηση του λαού.


Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
«Δίκιο έχετε» μας λένε πολλοί... «Καλά τα λέτε, αλλά τα δύο χρόνια αγώνων δεν έφεραν τη νίκη. Μήπως να δοκιμάσουμε και τον εκλογικό δρόμο, μιας και η δική σας γραμμή είναι ακόμα αδύναμη στο κίνημα;»
Είναι αλήθεια πως με τους δεδομένους συσχετισμούς τα σπουδαία βήματα που έχει κάνει ο λαός μας ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια δεν αρκούν. Όμως οι μεγάλες ελλείψεις, τα κενά, οι αντιφάσεις και μια σειρά άλλα προβλήματα του μαζικού κινήματος εκδηλώνονται τώρα γιατί τώρα ακριβώς διαμορφώνονται και οι όροι απάντησής τους.
Ας ξεκαθαρίσουμε δύο σημεία: Το ένα είναι ότι ο κόσμος θα κάνει αυτό που είναι ώριμος να κάνει. Το δεύτερο είναι ότι εμείς -σε αντίθεση με άλλους- δεν θεωρούμε σωτήριο ή καταστροφικό το ένα ή το άλλο εκλογικό αποτέλεσμα.
Η «ειρηνική επανάσταση» του ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς, δεν θυμίζει τις μοναδικές «ειρηνικές επαναστάσεις» που έγιναν στον πλανήτη. Και εννοούμε τα πορτοκαλί πραξικοπήματα της Δύσης στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Ίσως θυμίζει λιγάκι την «επανάσταση» που ευαγγελίζεται η Παπαρήγα, στην οποία «δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», και η οποία -σε αντίθεση με τη θερμή υποδοχή των δηλώσεων Τσίπρα- λοιδορήθηκε αρκετά (και δικαίως).
Και, απαντώντας στο ερώτημα, θα ξαναθυμίσουμε τη δεξιά μετατόπιση της συζήτησης που ακολούθησε το καλό εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη:
Ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ με το πρόγραμμά του επιβεβαιώνει την ταχύτατη μετάλλαξή του σε κόμμα «υπευθυνότητας» (που λέει κι ο Κουβέλης). Γιατί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιστωθεί την επιτυχία της εκλογικής αποστοίχισης λαϊκών μαζών από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα έχει χρεωθεί με τρεις αρνητικές εξελίξεις μέσα στον τελευταίο μήνα:
1) Την παροχή αριστερής βούλας στο συστημικό εκβιασμό «ΕΕ ή χάος»,
2) Τη μετακύλιση του στόχου από την ακύρωση των μνημονίων στην -«μετά από συνεννόηση με την ΕΕ»- προετοιμασία για ένα «Μνημόνιο Νο3» με «αριστερές» πινελιές και
3) Την αρπαγή της πρωτοβουλίας από τους δρόμους και τον αγωνιζόμενο λαό και τη μεταφορά της στην «υψηλή πολιτική» των επιτελείων και στην κυβερνησιολογία.
Με άλλα λόγια, με την οποιαδήποτε κυβέρνηση, αν υπάρξει ανακούφιση θα υπάρξει γιατί εδώ και δύο χρόνια ο λαός είναι στους δρόμους και θα ξαναβρεθεί σε αυτούς. Αν η όποια ανακούφιση αφεθεί στη συνεργασία της δεξιάς του προσφάτως «αντιμνημονιακού» Σαμαρά με τη στήριξη του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ ή στη λεγόμενη «αριστερή διακυβέρνηση» που μεταλλάσσεται με ταχύτητα του φωτός για να πείσει ότι είναι ακίνδυνη, η όποια τέτοια ανακούφιση υπάρξει, θα είναι δραματικά προσωρινή και θα αποτελέσει απλώς το μηχανισμό για να κλιμακώσει το σύστημα την επίθεσή του στους επόμενους μήνες – αφού έχει θέσει το λαό στο περιθώριο!
Και κάτι ακόμα. Η μη ύπαρξη νίκης κατά την αγωνιστική αυτή διετία σχετίζεται ακριβώς και με την κυρίαρχη στην αριστερά αντίληψη ότι ο λογαριασμός με τον αντίπαλο θα έκλεινε στις κάλπες και όχι στους δρόμους. Μετά τις 12 Φλεβάρη, η αγωνιστική λαϊκή ανάταση εκτονώθηκε στο κλείσιμο του ματιού της επίσημης Αριστεράς μπροστά στις κάλπες που ετοιμάζονταν

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Γνωρίζουμε ότι ο ρόλος των κομμουνιστών δεν είναι να «τα λένε καλά». Ούτε και να κοκορεύονται ότι επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις. Ούτε -ακόμα περισσότερο- να κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο προς το λαό που δεν ψηφίζει «όπως πρέπει».
Σε αυτή τη μάχη, η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ παρεμβαίνει και ζητάει και την εκλογική στήριξη του λαού, για να ακουστεί η φωνή του αγώνα και της λαϊκής συγκρότησης. Αυτή την κατεύθυνση ζητάμε να στηρίξει ο λαός.
Με το βλέμμα και στις 18 Ιούνη καλούμε το λαό, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία, να πυκνώσουμε τις γραμμές της αντίστασης, να συσπειρωθούμε σε σωματεία, επιτροπές αγώνα, σε αντιιμπεριαλιστικές πρωτοβουλίες.
Για να δυναμώσει και να γίνει πιο αποτελεσματική η αντίσταση στην καπιταλιστική επίθεση.
Για να σπάσουμε τα δεσμά της εξάρτησης από ΕΕ-ΗΠΑ-ΔΝΤ.
Για να απαντήσουμε στο φασισμό, γέννημα και στήριγμα του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού.
Για να ανοίξει ο δρόμος στην πραγματική ανακούφιση του λαού.
Για να δυναμώσει η μόνη κατεύθυνση που έχει ιστορικά αποτελέσματα: η κατεύθυνση του επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος, που αντλεί τη δύναμή του από τις ανεκτίμητες λαϊκές δυνάμεις και όχι από τα μάταια σχέδια για συνεννόηση με τους καταπιεστές.