Συμπληρώνονται σε λίγους μήνες 123 χρόνια από τις 20 Ιούλη 1889. Τότε
που, στο ιδρυτικό συνέδριο της Β΄ Σοσιαλιστικής Διεθνούς καθιερώθηκε
πρώτη φορά η 1η Μάη ως ημέρα της εργατικής τάξης και των αγώνων της για
την απελευθέρωσή της από την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Πρωτομαγιά
ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η μεγαλειώδης απεργία των εργατών στο Σικάγο,
το 1886, με απαίτηση την καθιέρωση του 8ώρου. Ένα αίτημα που, για εκείνη
την εποχή, κρίθηκε ότι ήταν ώριμο να διεκδικηθεί και να κερδηθεί.
Το
δικαίωμα δηλαδή στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, το δικαίωμα της
ανάπαυσης και του ύπνου. Το δικαίωμα του εργαζόμενου να έχει
στοιχειωδώς ανθρώπινη ζωή. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλά. Πρώτα
απ' όλα, αυτή η απόφαση και ο αγώνας βοήθησαν να συνειδητοποιήσει η
εργατική τάξη τη θέση της στην κοινωνία και την ανάγκη του μαζικού
ταξικού αγώνα ενάντια στους εκμεταλλευτές της και στα συμφέροντά τους.
Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι η ημέρα αυτή πολεμήθηκε με λύσσα και
χτυπήθηκε από το κεφάλαιο σε όλον τον κόσμο, όλα αυτά τα χρόνια. Οι
επέτειοι της Πρωτομαγιάς από τότε μέχρι σήμερα έχουν βαφτεί με το αίμα
πολλών χιλιάδων εργατών, διαδηλωτών. Έχουν σημαδευτεί με βίαιες
συγκρούσεις ανάμεσα στις δυνάμεις της δουλειάς και του μόχθου, απ’ τη
μια μεριά, και τα παράσιτα του εκμεταλλευτικού κεφαλαίου, απ’ την άλλη.
Γι’ αυτό η Πρωτομαγιά δεν είναι άλλη μια επέτειος, άλλη μια απεργία, δεν
είναι μία ακόμη αργία και, φυσικά, δεν είναι η μέρα των λουλουδιών. Ο
γιορτασμός της είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του εργατικού
κινήματος. Ενός κινήματος που κατάφερε μέσα από σκληρούς και αιματηρούς
αγώνες να κατοχυρώσει όλα αυτά τα δικαιώματα που έχει και είχε η
εργατική τάξη και σήμερα με βίαιο τρόπο το κεφάλαιο επιχειρεί να τα
πάρει πίσω.
Η φετινή Πρωτομαγιά συμπίπτει με μια περίοδο που το ιμπεριαλιστικό
σύστημα περνάει μια βαθιά κρίση, που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις
και οι ανταγωνισμοί οξύνονται και οι λαοί σε όλον τον κόσμο –και
ιδιαίτερα οι λαοί των εξαρτημένων χωρών– ζουν στο πετσί τους τη
θηριωδία, τη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση.
Το κεφάλαιο, έχοντας τον συσχετισμό με το μέρος του, επιχειρεί να τα
πάρει όλα πίσω. Να γυρίσει την Ιστορία 126 χρόνια πίσω, πριν από το
Σικάγο.
Οι εργαζόμενοι στη χώρα ζουν από πρώτο χέρι αυτή την πραγματικότητα.
Παρά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων, δεν έχουν
καταφέρει να βάλουν φρένο στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου. Καθημερινά
βλέπουν να αποψιλώνονται δικαιώματα και κατακτήσεις τους και δεν
υπάρχουν καθόλου αμφιβολίες ότι μετά τις εκλογές η επίθεση θα πάρει
ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, και παρά τη
λαϊκή κατακραυγή, έχουν το θράσος τα κόμματα του συστήματος, με τη
στήριξη και των ιμπεριαλιστών, να ζητούν την ψήφο του λαού για να
συνεχίσουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Την πολιτική της πείνας, της
εξαθλίωσης και της μαζικής ανεργίας. Την πολιτική που προσφέρει τον λαό
κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών.
Από την άλλη μεριά, οι διάφορες εκδοχές της Αριστεράς σπέρνουν αυταπάτες
για τις δυνατότητες της κάλπης, υποσχόμενες αριστερές συγκυβερνήσεις,
λαϊκές εξουσίες, ανατροπές, κυβερνήσεις. Τόσο εύκολα, τόσο απλά. Φτάνει
να ενισχυθούν εκλογικά.
Το εργατικό κίνημα, οι εργατικοί αγώνες έχουν μια μακριά και πλούσια
ιστορία. Μια ιστορία με νίκες, αλλά και με ήττες. Με βήματα εμπρός, αλλά
και πισωγυρίσματα. Αν οι αγώνες των τελευταίων χρόνων δεν ήταν
αποτελεσματικοί στο να σταματήσουν την αντιλαϊκή λαίλαπα, αυτό δεν
αναιρεί σε καμιά περίπτωση το ότι η διέξοδος για τον λαό βρίσκεται μόνο
στους αγώνες του. Ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου κάθε μέρα που
περνάει συνειδητοποιεί και πιο μαζικά ότι αυτός είναι ο δρόμος που
πρέπει να βαδίσει. Απαιτείται βέβαια να ξεπεράσει μια σειρά από εμπόδια
που βρίσκονται μπροστά του. Πρώτ' από όλα, να καταφέρει να πάρει την
υπόθεση των αγώνων στα δικά του χέρια, ξεπερνώντας και απομονώνοντας
τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Να ξεκαθαρίσει
με τις ρεφορμιστικές αυταπάτες που οδηγούν στην ήττα και στην
απογοήτευση. Η επίθεση του κεφαλαίου στον λαό και στα δικαιώματά του
είναι ολομέτωπη. Οι αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού πρέπει να
κλιμακωθούν, να μαζικοποιηθούν και να πολιτικοποιηθούν. Γιατί μόνο ο
λαός και η εργατική τάξη μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους στη
ζωή, στην ειρήνη και στη δημοκρατία. Σε καμιά περίπτωση αυτό δεν μπορεί
να γίνει από τις δυνάμεις της εξάρτησης και της υποτέλειας. Από τις
δυνάμεις του συμβιβασμού και της ήττας.
Υπάρχουν, λοιπόν, χίλιοι δυο λόγοι που οι ταξικές δυνάμεις, που θέλουν
να υπηρετήσουν το κίνημα και την υπόθεση της επανάστασης, οφείλουν να
επιδιώξουν και φέτος να δώσουν στο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς το χρώμα
που της αξίζει.
ΖΗΤΩ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
εκλογες 2012
